Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Always in love with London...

Μουσικούλα και πάμε να γράψουμε λίγα λόγια για το πρόσφατο ταξίδι μου στο Λονδίνο..

Νόμιζα ότι μένοντας μόλις 20 λεπτά μακριά από το Λονδίνο θα το επισκέπτομαι τουλάχιστον κάθε σαββατοκύριακο! Το έλεγα και το πίστευα είναι η αλήθεια αλλά μόλις αρχίσεις να μπλέκεις με δουλειές και δημόσιες υπηρεσίες (νιώθω την ανάγκη σε αυτό το σημείο να δηλώσω δημόσια ότι μισώ όσο δε πάει τη Royal Mail) τότε αρχίζεις να το αναβάλλεις ξανά και ξανά. Μετά από 1,5 μήνα σχεδόν στην μητέρα Αγγλία λοιπόν, δημιούργησα λίγο χρόνο για να πάω μια βόλτα στη πόλη που αγαπώ να αγαπώ τόσο πολύ! Λονδίνο λοιπόν...

Προσωπικά, γουστάρω τόσο πολύ αυτή τη πόλη που και μια απλή βόλτα στο κέντρο της για μένα αποτελεί εμπειρία. Τόσα πράγματα να δεις, τόσος κόσμος να παρατηρήσεις, να χαθείς ανάμεσά του και να γίνεις ένας ακόμα κανείς. Θα μου πεις, λίγο πολύ αυτό συμβαίνει με όλες τις μεγαλουπόλεις, δε θα διαφωνήσω, απλά μ'αρέσει να το νιώθω περισσότερο στο Λονδίνο παρά στη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα ας πούμε. Λονδίνο. Η πόλη των έντονων αντιθέσεων.. Πολυπολιτισμική ως εκεί που δε πάει, από δρόμο σε δρόμο αλλάζει τόσα πολλά πρόσωπα και όμως , παρ'όλα αυτά καταφέρνει να διατηρεί τη δική της ταυτότητα. Άμα είσαι και λάτρης της φωτογραφίας όπως εγώ, τότε έχεις άπειρα πράγματα να κάνεις και να δεις. Την πρώτη φορά που το επισκέφτηκα πριν 2 χρόνια, γυρνώντας πίσω στην Ελλάδα συνειδητοποίησα ότι λίγο πολύ το είχα δει όλο μέσα από τον φωτογραφικό μου φακό. Ελάχιστες φορές σταμάτησα να θαυμάσω έστω και για λίγα δευτερόλεπτα αυτό που είχα απέναντί μου. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι την επόμενη φορά θα χρησιμοποιήσω ελάχιστα τη φωτογραφική μου και περισσότερα τη μνήμη μου και τα μάτια μου.

Το δεύτερο ταξίδι ήρθε πριν 11 μήνες. Γενάρης του 2012. Φυσικά και δεν τήρησα την υπόσχεσή μου. Ήταν αδύνατον άλλωστε. Τόσα πολλά πράγματα, πρόσωπα, δρόμοι και μνημεία που "έπρεπε οπωσδήποτε"  να αποτυπώσω σε ψηφιακή μορφή. Στιγμές.. Όλες μέσα σε άπειρες φωτογραφίες.. Μόνο που αυτή τη φορά χρησιμοποίησα και τα μάτια μου, έδωσα στο εκάστοτε αξιοθέατο το χρόνο που του έπρεπε θαυμάζοντάς το και σε real χρόνο.

Αυτή τη φορά λοιπόν, πήγα λίγο πιο άνετη αφού όλα τα "βασικά" μέρη τα είχα επισκεφθεί. Αυτή τη φορά πήγα να δω φίλους. Ψέματα, για το Λονδίνο πήγα πάλι αλλά είδα και φίλους! :) Άλλωστε είναι μαγεία το Λονδίνο στολισμένο αυτή την εποχή!!

Oxford Street!

Από τη πρώτη φορά που ήρθα ήθελα απεγνωσμένα να επισκεφτώ το Camden. Δε τα κατάφερα ούτε τότε ούτε την επόμενη φορά. Αυτή τη φορά ήμουνα αποφασισμένη. Θα πήγαινα πάση θυσία. Ευτυχώς 2 φίλοι το είχαν και αυτοί στο πρόγραμμα και έτσι, πήρα τη φωτογραφική μου (δεν κόβονται οι συνήθειες) και έτρεξα!! Σε όσους δεν έχουν πάει το συνιστώ ανεπιφύλακτα! Ένας δρόμος τεράστιος με άπειρα πολύχρωμα μαγαζιά, με ευρηματικές ταμπέλες που διαφημίζουν τη πραμάτεια των καταστημάτων με τον καλύτερο τρόπο, πάγκοι που πουλάνε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς και κόσμος. Κόσμος άπειρος που ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα μαζευόταν σε ένα μέρος ταυτόχρονα. Ίσως έφταιγε που ήταν και Κυριακή. Αυτός ο μεγάλος δρόμος λοιπόν οδηγούσε στους παλιούς σταύλους του Λονδίνου που πλέον έχουν μεταμορφωθεί σε μια τεράστια σκεπαστή αγορά με εκατοντάδες μικρά μικρά μαγαζάκια που πουλάνε από κοσμήματα και vintage ρούχα μέχρι την τρέλα του εκάστοτε καλλιτέχνη που μπορεί να δει ένα απλό μπουκάλι ουίσκι ως ένα τασάκι ή ένα ρολόι τοίχου. Με την κατάλληλη επεξεργασία πάντα. Παλιά ρούχα περασμένων δεκαετιών που είναι προς πώληση για τους νοσταλγούς περασμένων εποχών, συλλεκτικά παπούτσια, παλιές βαλίτσες, παλιά παιχνίδια που μου θύμισαν πολύ τα παιδικά μου χρόνια και άλλα πολλά άπειρα πράγματα που αξίζει να τα δει κάποιος από κοντά. Μείναμε εκεί κάπου 3-4 ώρες και πάλι δε μπορέσαμε να τα γυρίσουμε όλα. Θες μέρες για να κάνεις κάτι τέτοιο! Φάγαμε από κάτι πάγκους και αυτοσχέδιες καντίνες που έχουν γλυκά και φαγητά από σχεδόν όλα τα μέρη του κόσμου και μπλεχτήκαμε με κόσμο προερχόμενο από πολλές πλευρές αυτού του πλανήτη με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 


Camden Town!!

Τις υπόλοιπες μέρες μου τις ξόδεψα σε διάφορες γωνιές αυτής της πόλης, όπως στην περιοχή Knightsbridge και φυσικά στα Harrods, που έναν καφέ και ένα τοστ σε κάποια διπλανή καφετέρια τον πληρώσαμε όσα παίρνω εγώ για μια μέρα δουλειάς. σε ένα πανέμορφο ιταλικό εστιατόριο κάπου σε κάποια στροφή της Regent Street, καθώς και σε μια συναυλία του Γ.Πλούταρχου που έτυχε να έχει εκείνη τη μέρα κάπου στο βόρειο Λονδίνο. Κάποιες ώρες που ήμουνα μόνη μου έπαιρνα απλά το metro και πήγαινα σε όσα μέρη ήθελα να ξαναδώ. Picadilly Circus, με τον άπειρο κόσμο και την τεράστια γιγαντοοθόνη, προχώρησα στη Regent Street και φυσικά έστριψα και για Carnaby Street! Στο Soho δε πρόλαβα να πάω γιατί εντωμεταξύ ο κολλητός μου είχε τελειώσει τις δουλειές του και γύρισα πίσω στο metro για να συνεχίσω για Covent Garden. Καφές, γλυκό, κάποιες βόλτες στους υπαίθριους πάγκους που ήταν στημένοι εκεί, μια στάση σε ένα από τα πολλά Mac Stores (εννοείται πως τα ήθελα όλα από εκεί μέσα..) και πίσω στη μισητή μου Paddington (είναι αυτή που με παίρνει πάντα μακριά από το Λονδίνο) για να με φέρει πίσω στο Reading.

Γενικά το Λονδίνο θέλει άπειρες ώρες για να το περιγράψει κανείς, και αν κάποιος από σας έχει σκοπό κάποια στιγμή ένα ταξιδάκι προς τα εκεί, προτείνω να το πραγματοποιήσετε άμεσα!Κάποιες εταιρείες έχουν πολύ φτηνά εισιτήρια αν τα κλείσετε εγκαίρως! Αξίζει τόσο πολύ αυτή η πόλη και την ταλαιπωρία - ασφυξία του metro και τις άπειρες ώρες που χρειάζονται για να περπατάς. Μη το καθυστερείτε λοιπόν!! Λονδίνο αμέσως!!

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

An old love..

Πόσο αγαπώ να λιώνω με τις ώρες βλέποντας ξένες σειρές.... Άπειρα ίσως. Η αλήθεια είναι πως τελευταία το είχα παραμελήσει αρκετά, μιας και είχα ένα σωρό άλλα πράγματα να κάνω και κυρίως γιατί ήταν καλοκαίρι. Δε ξέρω γιατί, αλλά μισώ να μένω μέσα στο σπίτι το καλοκαίρι μετά τις 10 το βράδυ. Δε ξέρω από πού πηγάζει αυτό, απλά το μισώ. Είμαι ικανή να βγω με τον οποιονδήποτε, να κάνω το οτιδήποτε, να πάω οπουδήποτε παρά να κάτσω στους τέσσερις τοίχους. Και μόνο η ιδέα ότι όλοι είναι έξω και γελάνε και περνάνε καλά και πίνουν και φτιάχνουν αναμνήσεις... με σκοτώνει. Θέλω να ξεχυθώ στους δρόμους.

 Έτσι λοιπόν,ούτε ταινίες είδα, ούτε σειρές, ούτε τίποτα. Τώρα όμως που χειμώνιασε και που λίγο πολύ δεν έχω και καμιά σοβαρή δουλειά να κάνω τις περισσότερες μέρες, θυμήθηκα το παλιό μου χόμπι (δεν είναι χόμπι αλλά κάπως πρέπει να το ονοματίσω). Δηλώνω πιστή και αιώνια θαυμάστρια του Dexter, παλιά φανατική των X-Files και για πάντα πιστή στον Dr House καθώς επίσης και στον Grissom (C.S.I. Las Vegas). Αλλά όλα αυτά τελείωσαν ή τελειώνουν και αν και δε βρήκα κάτι αντίστοιχης τελειότητας όπως τα παραπάνω, ανακάλυψα δυο άλλες σειρές. Εντάξει, η κολλητή μου της ανακάλυψε αλλά δεν έχει και πολύ σημασία. 

Η πρώτη είναι το Homeland και η άλλη είναι το The Revenge. Με το Homeland όσοι το έχουν δει δηλώνουν ξετρελαμένοι είναι η αλήθεια, αλλά επειδή έχω δει κάτι παραπάνω από άπειρες ταινίες με θέμα το Ιράκ και τους στρατιώτες εκεί και διάφορες ιστορίες ηρωισμού και αγάπης κ μπλα μπλα μπλα δε το πολυαγάπησα. Έχει δυνατή πλοκή βέβαια αλλά το main background δε με ενθουσιάζει. Το βλέπω παρ'όλα αυτά. Μεγάλη αγάπη και για τον Damian Lewis οπότε όλα καλά. Η επόμενη λοιπόν είναι το Revenge όπως είπα. Οk δεν είναι σειρά που αξίζει να γράψεις άρθρο γι'αυτήν αλλά μ'αρεσε τόσο πολύ. Ιστορίες και προβλήματα πλουσίων δοσμένα από ένα άλλο πρίσμα, κοπελίτσα που της διέλυσαν τη ζωή κάποιοι πλούσιοι και μεγαλώνοντας θέλει να πάρει το αίμα της πίσω. Χιλιοειπωμένο και αυτό βέβαια, αλλά είναι μια όμορφη ανάλαφρη σειρά να περνάς την ώρα σου. Και σε κρατάει. Πολύ βασικό για μένα. Μου έλειψαν τρομερά εκείνες οι νύχτες που κατέληγαν σε πρωινά, τότε που έβλεπα 6-7 επεισόδια Dexter στη σειρά και γυρνούσα τη πλάτη μου κ έβλεπα τον ήλιο να λάμπει, τα πουλάκια να κελαηδάνε, ο κόσμος να πηγαίνει στις δουλειές του... Μα ήταν 2 το πρωί όταν έβαλα τη σειρά, πότε πήγε 10? Τα λατρεύω τέτοια άσκοπα ξενύχτια...

Δεν έχω κλείσιμο γι'αυτό το post. Απλά μια πρόταση, βρείτε κι εσείς αγαπημένες σειρές και λιώστε. Με τον βαρύ χειμώνα που βλέπω να έρχεται, είναι το πιο διασκεδαστικό και ανέξοδο πράγμα που μπορεί να μας ψυχαγωγήσει. 


Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Φίλων παρόντων και απόντων μεμνήσθαι..

Πόσο όμορφο είναι να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπάνε.. Πόσο γεμάτο σε κάνει να αισθάνεσαι και πόσο τυχερό? Φυσικά οι περισσότεροι από μας έχουμε την οικογένειά μας και τους πολύ στενούς συγγενείς μας, που μας σκέφτονται πάντα και μας νοιάζονται. Πολλές φορές τους θεωρούμε δεδομένους βέβαια και αν και αυτό τείνει να θεωρείτε κακό, εγώ το θεωρώ καλό! Σαν άνθρωπος, έχω ανάγκη να θεωρώ δεδομένους τους συγγενείς μου και την αγάπη τους. Να μη χρειάζεται να την κερδίζω ξανά και ξανά. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι κάνω κατάχρηση.

Αυτούς τους ανθρώπους όμως που ποτέ δε μπορούμε να θεωρήσουμε δεδομένους, είναι οι φίλοι. Και για μένα αποτελούν ξεχωριστό και τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μου. Αποτελούν έναν πολύ βασικό πυλώνα της ζωής μου και τους λατρεύω πραγματικά. Σήμερα η μέρα μου δεν ήταν και τόσο καλή για διάφορους λόγους. Και σαν μια μυστική συνεννόηση να υπήρχε και έπαιρνα από όλους θετικά συναισθήματα. Φίλοι που πέρασα πάρα πολλά βράδια μου μαζί τους αυτό το καλοκαίρι έχουν χαθεί από τη ζωή μου μετά τον ερχομό μου στην Αγγλία. Δεν είναι ότι δε το περίμενα, αλλά μια κάποια επαφή ήλπιζα πως θα είχαν και αυτοί την ανάγκη να την κρατήσουν. Δεν έγινε. 


Ωστόσο, μια φίλη μου παλιά, που γνωριζόμαστε πάνω από 12 χρόνια και που το διάστημα που κάναμε κάποια στιγμή κολλητή παρέα στο Λύκειο δε ξεπέρασε τον 1 χρόνο και που αυτό το καλοκαίρι βγήκαμε κάποιες φορές, μου μίλησε σήμερα και μου έδειξε το πραγματικό της ενδιαφέρον και την αγάπη της με το καλύτερο τρόπο. Είναι απλά ένα μικρό συμβάν, μια σύντομη σχετικά συνομιλία λίγο πριν πέσει για ύπνο. Σε άλλη φάση της ζωής μου μπορεί απλά να το προσπερνούσα, όμως όταν είσαι κάπου μόνος σου, σε ένα ακόμα ξεκίνημα της ζωής σου, όλα τα μετράς πολύ διαφορετικά. Και χαίρεσαι όταν βλέπεις και άλλους να σκέφτονται το ίδιο. 


Σε σένα Νενάκι μου λοιπόν, που ξέρω ότι είναι πολύ πιθανό να μη διαβάσεις ποτέ αυτό το post, έχω να πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ", όσο μελό και αν ακούγεται. Γιατί έχεις την έννοια μου και θες για μένα το καλύτερο. Γιατί δε με ξέχασες. Και γιατί μου είπες πως για ό,τι σε χρειαστώ θα είσαι εκεί. Και μου φτάνει. Ντράπηκα να στο πω πριν σε καληνυχτίσω. Θα το κάνω την επόμενη φορά.


Να τους προσέχετε τους φίλους σας. Τους πραγματικούς. Γιατί από τους άλλους...γεμίσαμε!!

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Smell it, feel it, sense it ..

Mυρωδιές! Το αγαπημένο μου. 

Το έχω πει εκατομμύρια φορές ότι λατρεύω τις αναμνήσεις. Όχι μόνο τις δικές μου, αλλά και ο,τιδήποτε μπορεί να μου δημιουργήσει εικόνες από αναμνήσεις άλλων που τις μοιράστηκαν μαζί μου. Γι'αυτό και το πάθος μου με τα παλιά πράγματα. Βάλε με σε παλιατζίδικο, δώσε μου μια φωτογραφική μηχανή και ξέχασέ με εκεί μέσα. Θα δημιουργήσω εικόνες,ιστορίες για ανθρώπους άλλους, μιας άλλης εποχής που ίσως αυτά τα αντικείμενα εκεί μέσα να τα έχουν αγγίξει, να τα έχουν αγοράσει με μεγάλη χαρά, να έχουν ζήσει μια ζωή με αυτά τα αντικείμενα στο backround και οτιδήποτε παρόμοιο. Ιστορίες και εικόνες τόσο δυνατές που στο τέλος δε θα μπορώ να ξεχωρίσω αν τις έχω ζήσει ή αν τις έχω φανταστεί.

Αυτό όμως που σου φέρνει τις αναμνήσεις πίσω στο μυαλό με ταχύτητα εκνευριστικά γρήγορη, δεν είναι άλλο από μια μυρωδιά. Περνάς έξω από ένα φούρνο και απλά το μυαλό σου πλημμυρίζει με εικόνες και αναμνήσεις μιας ξεχασμένης παιδικής ηλικίας, κάπου εκεί στη γειτονιά, απέναντι από το σχολείο.. Και μετά.. αλυσίδα! Άλλη ανάμνηση. Σχολείο.. Φίλοι,παιχνίδια,γέλια, ανεμελιά, εκείνος ο παιδικός έρωτας.. Και μετά.. πού να είναι αυτός ο έρωτας? Τον είδα κάπου τις προάλλες.. καθώς έπινα το ποτό μου με δυο φίλους. Τι να κάνουν εκείνοι οι φίλοι μου τώρα? Μέρες έχω να τους μιλήσω. Ώπα, για το κουλούρι λέγαμε. 

Πόση δύναμη έχουν λοιπόν κάποιες μυρωδιές. Η πιο "ενοχλητικά" αγαπημένη μυρωδιά για μένα είναι αυτή του καμένου ξύλου, από κάποιες ξυλόσομπες (που έχουν αρχίσει να γίνονται της μόδας και πάλι) σε κάποιες γειτονιές. Μου φέρνουν στο μυαλό πάντα το ίδιο σκηνικό. Εμένα,στο χωριό μου, να περπατάω τον δρόμο από το μαγαζί στο σπίτι, με μια σακούλα ψώνια στο χέρι,απόγευμα, ο ήλιος σχεδόν έχει πέσει,με τη γιαγιά μου να με περιμένει να μου κάνει φαγητό πριν βγω για βραδινό παιχνίδι. Ρομίνα ετών 10. Πάντα η ίδια εικόνα. Πάντα. Και μετά η αλυσίδα με οδηγεί κρίκο κρίκο σε άλλες αναμνήσεις και πάλι από το χωριό μου, νοσταλγικές και όμορφες. Νομίζω ότι τότε δεν αντιλαμβανόμουν το πόσο ήρεμη κ ευτυχισμένη ήμουνα. Τώρα το βλέπω. Το μυρίζω όποτε έρχεται και με κυκλώνει αυτή η μυρωδιά. Όπως έρχεται και ο ενοχλητικός αυτός πόνος, επειδή τίποτα από αυτά ούτε υπάρχει, ούτε μπορεί να επαναληφθεί. 

Δε ξέρω προς τι τόσο και τέτοιο πάθος με τα παλιά πράγματα. Μεγάλη λατρεία και τα εγκαταλελειμένα σπίτια, αλλά αυτό θα το θίξω σε άλλο post. Κρύβουν τόση ζωή και τόση ιστορία μέσα τους. Κάποτε όλα ήταν καινούργια, γυάλιζαν, κοσμούσαν κάποιο χώρο ή χρησίμευαν σε κάτι. Λόγια έχουν ειπωθεί γύρω από αυτά τα αντικείμενα και μέσα σε αυτά τα σπίτια.. 

Τέλος πάντων, το κείμενο αναφέρεται στις μυρωδιές. Όπως είπα οι μυρωδιές έρχονται με απίστευτη ταχύτητα, σε παίρνουν από το χέρι και σε πάνε κάπου αλλού. Μπορεί εσύ να μη θες να πας, να μην είσαι έτοιμος. Δε ρωτάνε. Κάνουν τη δουλειά τους και φεύγουν. Σε μελαγχολούν και σε αφήνουν να το αντιμετωπίσεις μόνος σου. Τις αγαπώ και αυτές εξίσου πολύ λοιπόν. Όπως και τα μικρά τους ταξιδάκια. Άσχημα ή ευχάριστα. Στην τελική, δε σου αξίζει να ζήσεις το μέλλον σου άμα έχεις ξεχάσει κιόλας το παρελθόν σου.

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Happiness is all around...

Δεύτερη σερί μέρα που γράφω... ξεπερνάω τον εαυτό μου!!! Παρόλο που ήταν κάτι παραπάνω από κουραστική η μέρα μου σήμερα, έζησα ένα μισάωρο ευτυχίας... Έτσι,χωρίς λόγο.
Γιατί, στη τελική, αυτό δεν είναι ευτυχία? Ωραίες στιγμές, ωραίες σκέψεις μαζεμένες και όλο αυτό είναι ευτυχία. Ήρθε, έφυγε..και εσύ μένεις με το χαμόγελο.

Σήμερα λοιπόν όπως είπα, ήταν μια πολύ κουραστική μέρα.. Κοιμήθηκα ελάχιστα χτες, ξύπνησα πρωί και έπρεπε να πάω στη δουλειά. Η δουλειά μου σήμερα ήταν service σε ένα γήπεδο football. Είχε παιχνίδι κανονικά και εμείς σερβίραμε στα Vip boxes και στο bar. Ως παλιά ποδοσφαιρόφιλη για μένα αυτό ήταν μια τρομερή εμπειρία μιας και πάντα είχα την απορία πώς λειτουργεί ένα γήπεδο από μέσα, πώς είναι οι εγκαταστάσεις από τη μέσα μεριά, πού πάνε όλοι αυτοί που δουλεύουν εκεί όταν ανοίγουν μια πόρτα που γράφει "Staff only"... Για πολλά μέρη την είχα και την έχω αυτή την απορία, αλλά το γήπεδο ήταν μεγάλη καψούρα και άρα η περιέργειά μου τεράστια.. Το 'ζησα κι αυτό σήμερα τελικά. 

Φεύγοντας λοιπόν, κουρασμένη απίστευτα, νυσταγμένη και πεινασμένη ως εκεί που δε πάει μετά από 10 ώρες αποχής από το φαϊ.. γυρνούσα σπίτι μου, με τα ακουστικά στ' αυτιά όπως πάντα..και κάπου εκεί..τσουπ! Ευτυχία.. Μα γιατί? Γιατί έτσι. Γιατί κυκλοφορώ στους δρόμους της Αγγλίας, μιας χώρας που απλά με μαγεύει κάθε μέρα και πιο πολύ και που πλέον ζω σε αυτή, γιατί έχω μια δουλίτσα, όχι τίποτα σοβαρό αλλά που μου δίνει την ευκαιρία να λύνω κάτι τέτοιες κουλές απορίες που έχω... γιατί γυρνώντας στο σπίτι με περίμενε το φιλαράκι μου που συγκατοικούμε να πιούμε μια μπύρα και να γελάσουμε, γιατί απέναντι από το σπίτι μου έχω ένα γαμάτο KFC που θα έλυνε άμεσα το πρόβλημα της πείνας μου με το καλύτερο τρόπο και γιατί ξαφνικά με περικύκλωσε ένα χριστουγεννιάτικο κλίμα.. Πάντα με πιάνει αυτό όταν νιώθω χαρούμενη. Χριστούγεννα ρε φίλε. Μεγαλύτερη ευτυχία δεν έχω πραγματικά... Στην ιδέα και μόνο της όλης ατμόσφαιρας, ψοφάω από χαρά... Αλλά anyway. Αυτό μου συνέβη λοιπόν. Στιγμιαία εκτίμηση των όσων ζω. Ζω το όνειρό μου, που εδώ και χρόνια ήταν να ζήσω στο εξωτερικό μόνη μου, πέρασα καλά στη δουλειά παρά τη ταλαιπωρία και είχα μια καλή παρέα μετά στο σπίτι για να ξεκουραστώ. Αυτό. Και μου αρκεί.

Η ευτυχία λοιπόν είναι στα μικρά πράγματα. Κλισέ του κερατά αλλά ισχύει όπως και να το κάνουμε.
Στη τελική ωραία και τα λεφτά και τα λούσα και τα έξω και όλα όμως εμένα προσωπικά, στιγμές ευτυχίας μου χαρίζουν οι άνθρωποι, ο καλός καιρός, μια βόλτα, ένα χαζολόγημα στο skype με τη κολλητή μου, ένα τραγούδι που είχα να ακούσω καιρό, μια εποικοδομητική κουβέντα με ένα φίλο... Γι'αυτά ζούμε. Γι'αυτά ζω. Καλό μας βράδυ.

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Thoughts..

Έχω καιρό να γράψω I know αλλά η εξήγηση είναι απλή.. Πώς να καταθέσεις τις σκέψεις σου και τις ιδέες σου όταν νιώθεις πως έχεις χάσει τον εαυτό σου? Όταν φοβάσαι πως ό,τι κι αν πεις ό,τι κι αν εκφράσεις δε θα είναι δικό σου, δε θα είναι εσύ... Και όταν φοβάσαι πως κάποια μέρα μετά από καιρό θα τα διαβάσεις και πια δε θα βλέπεις τον εαυτό σου μέσα στα γραφόμενα? Η αλήθεια είναι πως δεν είχα σκοπό να το βαρύνω τόσο το post αυτό αλλά ήταν μέρος της δικαιολογίας μου για την μεγάλη απουσία μου. 

Ξεκινάω λοιπόν. Αυτό που λατρεύω περισσότερο να κάνω τα βράδια είναι να χάνομαι στους δρόμους του διαδικτύου. Και με αυτό δεν εννοώ ένα ξερό facebook και ένα ρηχό twitter. Εννοώ blogs, sites, άρθρα, χαζά videos στο youtube και οτιδήποτε μπορεί να μου δώσει τροφή για σκέψη. Πρόσφατα λοιπόν, έπεσε το μάτι μου σε μια φώτο που είχα ποστάρει και παλαιότερα εδώ (αν ανατρέξεις θα τη δεις λίγο παρακάτω) όπου ουσιαστικά ρωτάει ένα παιδάκι την γιαγιά του "πού κάνει περισσότερο κρύο" και εκείνη του απαντάει "στη ψυχή του ανθρώπου παιδί μου".. Αν εικόνες σαν κι αυτή δε σε κάνουν να σκέφτεσαι εκατομμύρια πράγματα το λεπτό τότε ποιες είναι? Ελπίζω όχι κάποιες με γυμνούς κώλους ή αγοράκια με ατελείωτους κοιλιακούς... Αν είναι έτσι, μπορείς να σταματήσεις εδώ την ανάγνωση. Τι είναι αλήθεια αυτό που μας κάνει να γινόμαστε ουδέτεροι, να μη μας αγγίζει ό.τι συμβαίνει γύρω μας? Γεννιόμαστε έτσι? Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να είναι με όλους καλός και να θέλει πάντα να βοηθάει και ένας άλλος παραδίπλα να το παρακολουθεί όλο αυτό με ξιπασιά και μίσος? Τι είναι αυτό που παίζει καθοριστικό ρόλο στο χαρακτήρα μας ώστε να γίνουμε είτε έτσι είτε αλλιώς?? Και ποιος βγαίνει κερδισμένος στο τέλος?

Μ'αρέσει να θεωρώ τον εαυτό μου καλό άνθρωπο...μέχρι αηδίας ίσως. Η αλήθεια είναι όμως ότι έχω ακούσει πολλές κριτικές για το άτομό μου που έτειναν μάλλον προς την άλλη μεριά.. Ίσως το ιδιόρρυθμο χιούμορ μου να έχει παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτό... Δε με αφορά οπότε συνεχίζω..
Ούσα λοιπόν από τη πλευρά των καλών μόνο τα θετικά μπορώ να δω. Ψυχική ικανοποίηση, αγαλλίαση κτλ κτλ είναι αρκετά κλισέ αλλά ισχύουν.. Με τρομάζουν οι κακοί άνθρωποι, οι αδιάφοροι.. Αυτοί που δε τους νοιάζει να δουν μέσα στα μάτια σου,μέσα στη ψυχή σου.. Δεν είναι μόνο οι φίλοι και οι συγγενείς αρμόδιοι για κάτι τέτοιο.. Είμαι μόνο εγώ έτσι δηλαδή? Άμα δεις μια γιαγιά, μια γιαγιά κανονική και όχι τσιγγάνα, γύφτισσα ή οτιδήποτε άλλο, μια γιαγιά που θα μπορούσε να είναι δική σου ή δική μου, αν δεις λοιπόν μια τέτοια γιαγιά να πλησιάζει το τραπέζι σου ενώ πίνεις αραχτός τη καφεδάρα σου και λες τα νέα σου με το κολλητάρι και σου τείνει το χέρι της ζητώντας ελεημοσύνη... τι κάνεις? Οι περισσότεροι από μας ή που θα της έδιναν κάνα 20λεπτο για να τη ξεφορτωθούν ή θα συνέχιζαν την κουβέντα τους μέχρι να φύγει.. Μια τέτοια γιαγιούλα μας πλησίασε λοιπόν τις προάλλες, όταν έπινα καφέ με μια φίλη μου κάπου στη παραλία της Σαλονίκης (πάντα όλα τα ψυχοπλακωτικά σε αυτή τη πόλη μου συμβαίνουν) και ευγενικά μας πρότεινε να αγοράσουμε χαρτομάντιλα και να της δώσουμε απλά λίγα ψιλά. Φυσικά και της έδωσα όπως και η φίλη μου, όμως πραγματικά μου ήταν αδύνατο να τη βγάλω από το μυαλό μου για την επόμενη ώρα.. Γιατί να φτάσει ένας άνθρωπος μιας τέτοιας ηλικίας να γυρνάει μέσα στον ήλιο με τα πόδια να ζητιανεύει? Τι στο διάολο έχει πάει λάθος σε αυτή τη κοινωνία? Γιατί δεν είναι σπίτι της με τα εγγόνια της ρε γαμώτο? Ποιος ξέρει τι προβλήματα υγείας μπορεί να έχει και πόσα μπορεί να αποκτήσει ακόμα με αυτό που κάνει.. Και στη τελική... δώστε κάτι ρε παιδιά να πάει σπίτι της μια ώρα αρχύτερα.. πραγματικά δηλαδή πώς σας πάει καρδιά??

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι τελικά, μάλλον απάντηση για το τι καθορίζει τα επίπεδα κακίας του καθενός δεν υπάρχει.. Ίσως κάποια βιώματα, ίσως διδαχές από το σπίτι, ίσως και τίποτα απ'όλα αυτά. Αφού λοιπόν δε μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που είμαστε και που ξέρουμε πολύ καλά πως είμαστε... τότε ας προσπαθούμε τουλάχιστον να διευκολύνουμε τις ζωές των άλλων γύρω μας. Ακόμα κι αν δε το βρίσκουμε αναγκαίο ή δε βρίσκουμε καμιά λογική σε αυτό... 

Τα έχω κάνει λίγο κουλουβάχατα i know αλλά πραγματικά έχω τόσα μέσα στο κεφάλι μου και το θέμα αυτό είναι πολύ ευαίσθητο για μένα.... Απλά αυτό. Προσπαθήστε να είστε πιο υποχωρητικοί και πιο βοηθητικοί. Α! Και μη κρίνετε ποτέ τον άλλον. Γιατί κι αυτή η γιαγιάκα, αν είχε επιλογή, θα καθόταν σπίτι της. Απλά μη κρίνετε ποτέ τίποτα και κανέναν γιατί ποτέ δε ξέρετε τι κρύβεται από πίσω. Καληνύχτα σας.


Αυτό το video είναι απλά ένα από τα αγαπημένα μου.. Ακούστε το και... καλά μας όνειρα για ένα καλύτερο κόσμο.

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Ζω περιμένοντας να ζήσω...

Η αλήθεια είναι ότι τελευταία δεν είμαι και σε πολύ συγγραφικό mood. Πολλές φορές είπα θα γράψω κ άλλες τόσες το άφησα για αργότερα. Με βάρεσε το καλοκαίρι? Η ζέστη? Τα νεύρα μου που όλα πήγαιναν ανάποδα? Μπορεί. Είμαι της άποψης ότι κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του σταθερές. Τους δικούς του πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται γερά και παίρνει δύναμη κάθε πρωί που σηκώνεται από το κρεβάτι για να βγει και να αντιμετωπίσει τη ζωή που τρέχει γύρω του. Για άλλους βασικός πυλώνας είναι τα λεφτά, για άλλους οι φίλοι, για άλλου η οικογένεια, ίσως ένας γκόμενος ή ένας σύζυγος (βγαίνουν και στο θηλυκό τους αυτά), μια δουλειά ή δε ξέρω κ εγώ τι άλλο. Για μένα είναι λίγο απ'ολα. Οπότε, όταν ήρθε και για μένα η ώρα που θα έπρεπε να επαναπροσδιορίσω τις σταθερές μου, τα'χασα λίγο. Πελάγωσα για λίγο περισσότερο, αλλά ευτυχώς, είχα ακόμα ανθρώπους γύρω μου να με στηρίξουν. Φάση ήταν και πέρασε ελπίζω. Οπότε από δω και πέρα θα είμαι λίγο πιο συνεπής με τους λιγοστούς μου αναγνώστες. Συμπέρασμα όλου αυτού? Ακόμα κ όταν όλα γύρω καταρρέουν, πάντα υπάρχει κάτι για να πιαστούμε, να ξεθολώσουμε και να βάλουμε δύναμη για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως και όπου μπορούμε! Τις συνθήκες τις φτιάχνουμε μόνοι μας... Καλό βράδυ!

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Σ΄έχω βρει και σε χάνω δανεική παρουσία 
έχω τόσα να κάνω και δεν έχουν ουσία 
όπου είσαι πηγαίνω δίχως λόγο να πάω 
με τους φίλους σου βγαίνω επαφή να κρατάω 

Κάποιες μέρες ακούω στη σιωπή τη φωνή σου 
πάνε μέρες που λείπεις κι είμαι ακόμα μαζί σου 

σε ρωτάω τι έχεις και σου λέω καλημέρα
σ΄αγαπάω μην τρέχεις είσ΄ακόμα εδώ πέρα
Προσπαθώ να ξεχάσω όμως κάτι συμβαίνει
ό,τι όμορφο πιάσω να το δεις περιμένει

Σ΄ έχω βρει και σε χάνω
Σ΄έχω βρει...
Και σε χάνω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω σταθερή μου αξία
η ζωή μου σε τάξη κι η καρδιά σ΄αταξία

Έχεις γίνει συνήθεια και το μόνιμο θέμα
σου δανείζω αλήθεια να πληρώνεις το ψέμα

Κάποιες νύχτες στους δρόμους σε τρακάρω τυχαία
είν΄αμάξια οι μόνοι και οι σχέσεις τροχαία

στα παλιά μας τα στέκια όπως πάντα συχνάζω 
είχα πει πως θ΄αλλάξω  κι όσο αλλάζω σου μοιάζω

Σ΄έχω βρει και σε χάνω Σ΄έχω βρει...
Και σε χάνω... Σ΄έχω βρει και σε χάνω

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Άντε και ζωή σε λόγου μας..

Νομίζω ότι δεν υπάρχει κανείς που από χτες να μην έπεσε πάνω έστω και σε ένα αφιέρωμα - επικήδειο για τον θάνατο του Δ.Μητροπάνου, να μην έβαλε να ακούσει έστω ένα κομμάτι του στο you tube, να μην έγραψε έστω μια αποχαιρετιστήρια μπαρούφα στο twitter ή να μην το 'παιξε λυπημένος και συμπάσχων σε όσους φανατικούς θαυμαστές του ήταν απαρηγόρητοι... Εκτός από μένα. Τόσο κινικά και τόσο απλά, δηλώνω ότι ποτέ δε μου άρεσε, ποτέ δε με εξέφρασε και ποτέ δε τον συμπάθησα. Κινδυνεύω να με κράξουνε πολλοί, αλλά προτιμώ να το πω παρά να το παίξω "αιώνια θαυμάστρια που ποτέ δε της δόθηκε η ευκαιρία να το εκφράσει". Και θα ήμουν πολύ ικανοποιημένη αν το ίδιο έπρατταν και όσοι δεν είχαν ιδέα για τη δισκογραφία του και τη μεγάλη πορεία του καλλιτέχνη Μητροπάνου.

  Η αλήθεια είναι πως έχω διαβάσει πολλές συνεντεύξεις του και τον έχω δει και σε συναυλία πέρσι με τον Κότσιρα και τον Μπάση, οπότε θεωρώ ότι η αντιπάθειά μου είναι τεκμηριωμένη... Θεωρώ εμετικό όλο αυτό το κύμα λύπης και συγκίνησης  που σηκώνεται όποτε πεθαίνει κάποιος "μεγάλος". Ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι θα συμβεί όταν έρθει η ώρα της Μαρινέλλας, του Πάριου, του Βοσκόπουλου ή κανενός άλλου τιτανομέγιστου που μου διαφεύγει. Δηλαδή τι το κακό έχει το να δηλώσετε πως ουδέποτε ακούγατε τα cd του Μητροπάνου ή του Παπαζογλου, που πέθανε κ αυτός πριν ένα χρόνο και 1 βδομάδα μετά τον ξέχασαν οι πάντες... ? Κι ας έκλαιγαν όλοι με λυγμούς στο άκουσμα του θανάτου του.      Και με τον Ξυδούς τα ίδια δεν είχαν γίνει? Τι μαζοποίηση κι αυτή πια...τι ανάγκη ένταξης στο κοινό αίσθημα... Ο άλλος λέει.. "είμαι μεγάλος θαυμαστής του και λυπάμαι που δεν τον είδα ποτέ από κοντά"...δεν ήθελες μάγκα μου να τον δεις... Τόσα χρόνια έχει οργώσει όλη την Ελλάδα κ εσύ τον πωπό σου δε τον κούνησες να πας να τον παρακολουθήσεις... Τι μου σπαράζεις τώρα? Από τα cd δε τον άκουγες τόσα χρόνια? Ε,άκου τον και τώρα.

  Τέλος πάντων, σέβομαι τον καλλιτέχνη και την όποια πορεία είχε και που δε θα αμφισβητούσα ποτέ. Ένα "ζωή σε λόγου σας" στην οικογένεια μόνο να πω, γιατί αυτοί είναι που θα ζούνε με τον πόνο του χαμού του κάθε μέρα, όταν ο κάθε φανατικός θαυμαστής του θα χτυπιέται στα clubs και στα μπουζούκια κάτω από τα μικρόφωνα του Κιάμου και του Οικονομόπουλου.. 

Και μην ακούσω κανένα να λέει "τι κρίμα δε πρόλαβα να ακούσω τη Μαρινέλλα κ τον Πάριο".. σας το λέω...προλαβαίνετε δε προλαβαίνετε..

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Κανείς δεν φοβάται το σκοτάδι,φοβάται αυτό που κρύβεται μέσα του. Κανείς δεν φοβάται τα ύψη,φοβάται την πτώση. Κανείς δεν φοβάται να πει σ'αγαπώ..... φοβάται την απάντηση.

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Όλα είναι αλλού κι όλα για λίγο όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ.

  Μεγαλύτερη ευτυχία από το να πηγαίνεις σε live ενός από τους πιο αγαπημένους σου καλλιτέχνες υπάρχει? Ίσως τα παιδιά να είναι μεγαλύτερη ευτυχία αλλά επειδή προσωρινά για μένα κάτι τέτοιο είναι κάτι παραπάνω από μακρινό...ας αρκεστώ στο live του Ιωαννίδη.

  Χτες λοιπόν, επιτέλους μπόρεσα να ακούσω από κοντά πολλά από τα τραγούδια που άκουγα πολλά βράδια μόνη μου στο σπίτι ή στο mp3 τις άπειρες ώρες που έχω περάσει στη ζωή μου μέσα σε λεωφορεία και τρένα. Αλκίνοος Ιωαννίδης live λοιπόν και η χαρά μου όλη τη βδομάδα ήταν απερίγραπτη. Βέβαια, το να βρεις κάποιον πρόθυμο να σε ακολουθήσει σε ένα τέτοιο Live ήταν περισσότερο δύσκολο από όσο πίστευα. Γιατί δε λένε απλά ότι δε γουστάρουν εντεχνίλα παρά ψάχνουν χίλιες δυο άκυρες δικαιολογίες για να μην έρθουν? Και σου χαλάνε και τα σχέδια τελευταία στιγμή. Φλέρταραν έντονα με τη πιθανότητα να τους μισώ για πάντα αν δεν έβρισκα κάποιον να πάω εντέλει, αλλά τη γλίτωσαν με μια απλή απαξίωση... Να'ναι καλά μια παλιά συμμαθήτρια που ήταν ομοιοπαθούσα και αυτή. Την πήρα αγκαζέ και πήγαμε λοιπόν.

  Κόσμος άπειρος και κατά συνέπεια τραγική καθυστέρηση. Είχαμε και μια λιποθυμία. Να ΄ταν λόγο της έντονης επιθυμίας να δει τον Αλκίνοο? Να'ταν τερτίπι για να της βρουν τραπέζι? Η κοπέλα σηκώθηκε βέβαια χωρίς να δείχνει να έχει κάτι σοβαρό. (Τραπέζι δε ξέρω αν βρήκε). Κλεισμένα τραπέζια δόθηκαν αλλού... Σταντάκια μοιράστηκαν σε 3 παρέες... Φωνές,απειλές... 20 λεπτά μέσος όρος αναμονή για να κόψουν εισιτήρια στην είσοδο... Κλασσική ελληνική οργάνωση,τι να λέμε...Εμείς ευτυχώς προνοήσαμε γιατί και πέρσι με το live του Κότσιρα στο ίδιο μαγαζί, τα ίδια είχαν γίνει, οπότε από τις 21:45 ήμασταν βολεμένες στο μπαρ. Ασχολίαστο το ότι ενώ είχα κλείσει 3 μέρες πριν, η δεσποινίδα δεν έβλεπε καμιά κράτηση με το όνομά μου. Στο τέλος μου παραχώρησε τύπου "Είμαι μεγάλη καρδιά" 2 σκαμπό στο μπαρ.

  Με τούτα και με κείνα, Αλκίνοο δεν είδαμε μέχρι τις 23:30. Κι άλλες φωνές κ άλλος κόσμος, ώσπου πήγε 23:45. Μετά από ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και 2 ποτά βγήκε επιτέλους η ορχήστρα μετά του Αλκίνοου, χαμογελαστή και ορεξάτη. Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα live 2,5 ωρών, με ένα 15λεπτο διάλειμμα, εξαιρετικού μουσικού αποτελέσματος και σκηνικής παρουσίας. Είπε -ευτυχώς- όλες τις γνωστές του επιτυχίες. Και το λέω αυτό γιατί τον είχα δει το καλοκαίρι σε μια συναυλία - αφιέρωμα στο Νίκο Γκάτσο με τη Μαρία Φαραντούρη και ενώ ήλπιζα να πει και τίποτα δικό του... στο τέλος έφυγα με μια απογοήτευση. Θα μου πεις, τι δε καταλαβαίνεις από τη πρόταση "Αφιέρωμα στο Νίκο Γκάτσο"? Ε, ήλπιζα η καημένη κι εγώ όπως και πολύς άλλος κόσμος ότι ίσως μας κάνει μια χάρη τόσο δα μικρούλα και μας πει και τίποτις δικό του αλλά μπα... Χτες ευτυχώς όλα πήγαν κατ'ευχήν. Άμα δεν είχα μπροστά μου και ένα σωρό κεφάλια που επειδή δε βρήκαν να κάτσουν κάπου στήθηκαν μπροστά μου με τα παλτό και τις τσάντες στον ώμο, όλα θα ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικά. Ευχαριστήθηκα πολύ και που άκουσα αυτή τη φοβερή χροιά από κοντά και για όλα τα κομμάτια που είπε.

  Κατά τις 2:15 καληνύχτισε και αποχώρησε. Ο κόσμος φυσικά εκλιπαρούσε για λίγο ακόμα όμως αυτό δεν έμεινα να το δω καθώς ο πονοκέφαλος που είχα εκείνη την ώρα ήταν κάτι παραπάνω από αφόρητος,οπότε ευχαριστημένη και ευτυχισμένη,αποχώρησα με λάφυρο πολλές φωτογραφίες και πολλά βίντεο. Από μουσικής άποψης ήταν από τα καλύτερα Live που έχω δει μαζί με ένα live του Θηβαίου στο παλιό κάστρο της Καβάλας. Από άποψη χώρου και κόσμου ήταν ένα από τα χειρότερα. Δυστυχώς ένας Αλκίνοος δε φυτεύει τη παιδεία μέσα μας. 

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

 H ευτυχία εχει παρόμοια πρόσωπα. H θλίψη όμως έχει πολλά, διαφορετικά μεταξύ τους...

Anna Karenina

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012


I wonder if you think about me as much as I think about you.

Την πρώτη μέρα που έφτιαξα το blog ήθελα να ποστάρω και να γράφω με ταχύτητα ηλεκτρονικού υπολογιστή. Συνέχεια έβρισκα κάτι που μου φαινόταν ενδιαφέρον να το μοιραστώ. Το blog τριγύριζε στο μυαλό μου όλη μέρα. Το σκεφτόμουνα διαρκώς και χαιρόμουνα μόνη μου που τελικά πήρα την απόφαση να το κάνω.Μετά είπα να το δω λίγο πιο χαλαρά το θέμα και να φιλτράρω καλύτερα τι αξίζει να διαβαστεί και τι όχι και να γράφω μόνο όταν έχω πραγματικά κάτι να πω.. Δεν έχω ακόμα. Αλλά γράφω. Η ιδέα αυτού του blog μου πρωτομπήκε σε ένα ταξίδι που έκανα πριν 2 μήνες στο Λονδίνο. (Fuck,πότε πέρασαν 2 μήνες?) Είδα τόσα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση και ήθελα να το σχολιάσω και να ακούσω γνώμες και σκέφτηκα ότι τόσοι και τόσοι έχουν φτιάξει ένα, γιατί όχι και εγώ? Πιο πολύ για μένα. Είπαμε,ψυχοθεραπεία!! Οπότε από δω και πέρα, θα γράφω ό,τι μου κάνει εντύπωση. Σύντομα θα έχω πολλά να πω μιας και πιάνω νέα και ενδιαφέρουσα δουλειά. Πριν ξεκινήσω όμως δε λέω τίποτα γιατί θα το γουρσουζέψω μόνη μου στο τέλος... Για την ώρα λοιπόν, καλό βράδυ.

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις. Είναι αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν. ..


What we think we become..

Watch your thoughts for they become words. Watch your words for they become actions. Watch your actions fore they become .. habits. Watch your habits for they become your character. And watch your character for it becomes your destiny! What we think we become..

True Story..


Welcome!!

  Καλωσορίζω τον εαυτό μου γιατί κανείς άλλος δε θα το διαβάσει αυτό σύντομα... Δε ξέρω γιατί μου κόλλησε να κάνω blog. Ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο καταγραφής γεγονότων που ίσως ποτέ να μη κατέγραφα σε ένα πραγματικό ημερολόγιο είναι μεγάλος πειρασμός για μένα.. (Γράφω υπό τους ήχους του Everlasting love οπότε συγχωρήστε την όποια ασυναρτησία πω). 

  Η αλήθεια είναι πως πάντα κρατούσα ημερολόγια.. Μεταξύ μας ακόμα κρατάω απλά πλέον γράφω τις σκέψεις μου κ όχι αν με φίλησε ο Κωστάκης στο διάλειμμα.. Δυστυχώς είμαι άνθρωπος σχεδόν ερωτευμένος με το παρελθόν του και τις αναμνήσεις του όποτε προσπαθώ να μη ξεχνάω τίποτα με το να γράφω τα πάντα. Κάνω μήνες να γράψω συνήθως αλλά αυτό είναι και καλό γιατί σημαίνει ότι δεν έχω ανάγκη να μιλήσω. Όσο ήμουνα φοιτήτρια έγραφα αρκετά συχνά όμως πλέον εξαιρετικά δύσκολα. Ωστόσο με βοηθάει πολύ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη και να συνειδητοποιήσω πολλά από αυτά που τριγυρνάνε στο κλούβιο μου κεφαλάκι. Γράψτε κ εσείς.. Αρπάξτε χαρτί,χαρτοπετσέτα,περιτύλιγμα από Lacta, ό,τι βρείτε πρόχειρο και ένα στυλό και ξεδιπλώστε τις σκέψεις σας. Ακόμα και αν νομίζετε ότι είναι κάτι χαζό. Είναι τρελή ψυχοθεραπεία. Και τζάμπα!


  Νομίζω πως για αρχή δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω...Ετοιμαστείτε για πολύ γκρίνια,πολύ ψώνισμα και πολύ κλάψα. Σας συμπαθώ ήδη και ας μην υπάρχετε αγαπημένοι μου αναγνώστες...