H ευτυχία εχει παρόμοια πρόσωπα. H θλίψη όμως έχει πολλά, διαφορετικά μεταξύ τους...

Anna Karenina

I wonder if you think about me as much as I think about you.

Την πρώτη μέρα που έφτιαξα το blog ήθελα να ποστάρω και να γράφω με ταχύτητα ηλεκτρονικού υπολογιστή. Συνέχεια έβρισκα κάτι που μου φαινόταν ενδιαφέρον να το μοιραστώ. Το blog τριγύριζε στο μυαλό μου όλη μέρα. Το σκεφτόμουνα διαρκώς και χαιρόμουνα μόνη μου που τελικά πήρα την απόφαση να το κάνω.Μετά είπα να το δω λίγο πιο χαλαρά το θέμα και να φιλτράρω καλύτερα τι αξίζει να διαβαστεί και τι όχι και να γράφω μόνο όταν έχω πραγματικά κάτι να πω.. Δεν έχω ακόμα. Αλλά γράφω. Η ιδέα αυτού του blog μου πρωτομπήκε σε ένα ταξίδι που έκανα πριν 2 μήνες στο Λονδίνο. (Fuck,πότε πέρασαν 2 μήνες?) Είδα τόσα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση και ήθελα να το σχολιάσω και να ακούσω γνώμες και σκέφτηκα ότι τόσοι και τόσοι έχουν φτιάξει ένα, γιατί όχι και εγώ? Πιο πολύ για μένα. Είπαμε,ψυχοθεραπεία!! Οπότε από δω και πέρα, θα γράφω ό,τι μου κάνει εντύπωση. Σύντομα θα έχω πολλά να πω μιας και πιάνω νέα και ενδιαφέρουσα δουλειά. Πριν ξεκινήσω όμως δε λέω τίποτα γιατί θα το γουρσουζέψω μόνη μου στο τέλος... Για την ώρα λοιπόν, καλό βράδυ.

Τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις. Είναι αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν. ..

What we think we become..

Watch your thoughts for they become words. Watch your words for they become actions. Watch your actions fore they become .. habits. Watch your habits for they become your character. And watch your character for it becomes your destiny! What we think we become..

True Story..

Welcome!!

  Καλωσορίζω τον εαυτό μου γιατί κανείς άλλος δε θα το διαβάσει αυτό σύντομα... Δε ξέρω γιατί μου κόλλησε να κάνω blog. Ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο καταγραφής γεγονότων που ίσως ποτέ να μη κατέγραφα σε ένα πραγματικό ημερολόγιο είναι μεγάλος πειρασμός για μένα.. (Γράφω υπό τους ήχους του Everlasting love οπότε συγχωρήστε την όποια ασυναρτησία πω). 

  Η αλήθεια είναι πως πάντα κρατούσα ημερολόγια.. Μεταξύ μας ακόμα κρατάω απλά πλέον γράφω τις σκέψεις μου κ όχι αν με φίλησε ο Κωστάκης στο διάλειμμα.. Δυστυχώς είμαι άνθρωπος σχεδόν ερωτευμένος με το παρελθόν του και τις αναμνήσεις του όποτε προσπαθώ να μη ξεχνάω τίποτα με το να γράφω τα πάντα. Κάνω μήνες να γράψω συνήθως αλλά αυτό είναι και καλό γιατί σημαίνει ότι δεν έχω ανάγκη να μιλήσω. Όσο ήμουνα φοιτήτρια έγραφα αρκετά συχνά όμως πλέον εξαιρετικά δύσκολα. Ωστόσο με βοηθάει πολύ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη και να συνειδητοποιήσω πολλά από αυτά που τριγυρνάνε στο κλούβιο μου κεφαλάκι. Γράψτε κ εσείς.. Αρπάξτε χαρτί,χαρτοπετσέτα,περιτύλιγμα από Lacta, ό,τι βρείτε πρόχειρο και ένα στυλό και ξεδιπλώστε τις σκέψεις σας. Ακόμα και αν νομίζετε ότι είναι κάτι χαζό. Είναι τρελή ψυχοθεραπεία. Και τζάμπα!

  Νομίζω πως για αρχή δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω...Ετοιμαστείτε για πολύ γκρίνια,πολύ ψώνισμα και πολύ κλάψα. Σας συμπαθώ ήδη και ας μην υπάρχετε αγαπημένοι μου αναγνώστες...