Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

An old love..

Πόσο αγαπώ να λιώνω με τις ώρες βλέποντας ξένες σειρές.... Άπειρα ίσως. Η αλήθεια είναι πως τελευταία το είχα παραμελήσει αρκετά, μιας και είχα ένα σωρό άλλα πράγματα να κάνω και κυρίως γιατί ήταν καλοκαίρι. Δε ξέρω γιατί, αλλά μισώ να μένω μέσα στο σπίτι το καλοκαίρι μετά τις 10 το βράδυ. Δε ξέρω από πού πηγάζει αυτό, απλά το μισώ. Είμαι ικανή να βγω με τον οποιονδήποτε, να κάνω το οτιδήποτε, να πάω οπουδήποτε παρά να κάτσω στους τέσσερις τοίχους. Και μόνο η ιδέα ότι όλοι είναι έξω και γελάνε και περνάνε καλά και πίνουν και φτιάχνουν αναμνήσεις... με σκοτώνει. Θέλω να ξεχυθώ στους δρόμους.

 Έτσι λοιπόν,ούτε ταινίες είδα, ούτε σειρές, ούτε τίποτα. Τώρα όμως που χειμώνιασε και που λίγο πολύ δεν έχω και καμιά σοβαρή δουλειά να κάνω τις περισσότερες μέρες, θυμήθηκα το παλιό μου χόμπι (δεν είναι χόμπι αλλά κάπως πρέπει να το ονοματίσω). Δηλώνω πιστή και αιώνια θαυμάστρια του Dexter, παλιά φανατική των X-Files και για πάντα πιστή στον Dr House καθώς επίσης και στον Grissom (C.S.I. Las Vegas). Αλλά όλα αυτά τελείωσαν ή τελειώνουν και αν και δε βρήκα κάτι αντίστοιχης τελειότητας όπως τα παραπάνω, ανακάλυψα δυο άλλες σειρές. Εντάξει, η κολλητή μου της ανακάλυψε αλλά δεν έχει και πολύ σημασία. 

Η πρώτη είναι το Homeland και η άλλη είναι το The Revenge. Με το Homeland όσοι το έχουν δει δηλώνουν ξετρελαμένοι είναι η αλήθεια, αλλά επειδή έχω δει κάτι παραπάνω από άπειρες ταινίες με θέμα το Ιράκ και τους στρατιώτες εκεί και διάφορες ιστορίες ηρωισμού και αγάπης κ μπλα μπλα μπλα δε το πολυαγάπησα. Έχει δυνατή πλοκή βέβαια αλλά το main background δε με ενθουσιάζει. Το βλέπω παρ'όλα αυτά. Μεγάλη αγάπη και για τον Damian Lewis οπότε όλα καλά. Η επόμενη λοιπόν είναι το Revenge όπως είπα. Οk δεν είναι σειρά που αξίζει να γράψεις άρθρο γι'αυτήν αλλά μ'αρεσε τόσο πολύ. Ιστορίες και προβλήματα πλουσίων δοσμένα από ένα άλλο πρίσμα, κοπελίτσα που της διέλυσαν τη ζωή κάποιοι πλούσιοι και μεγαλώνοντας θέλει να πάρει το αίμα της πίσω. Χιλιοειπωμένο και αυτό βέβαια, αλλά είναι μια όμορφη ανάλαφρη σειρά να περνάς την ώρα σου. Και σε κρατάει. Πολύ βασικό για μένα. Μου έλειψαν τρομερά εκείνες οι νύχτες που κατέληγαν σε πρωινά, τότε που έβλεπα 6-7 επεισόδια Dexter στη σειρά και γυρνούσα τη πλάτη μου κ έβλεπα τον ήλιο να λάμπει, τα πουλάκια να κελαηδάνε, ο κόσμος να πηγαίνει στις δουλειές του... Μα ήταν 2 το πρωί όταν έβαλα τη σειρά, πότε πήγε 10? Τα λατρεύω τέτοια άσκοπα ξενύχτια...

Δεν έχω κλείσιμο γι'αυτό το post. Απλά μια πρόταση, βρείτε κι εσείς αγαπημένες σειρές και λιώστε. Με τον βαρύ χειμώνα που βλέπω να έρχεται, είναι το πιο διασκεδαστικό και ανέξοδο πράγμα που μπορεί να μας ψυχαγωγήσει.