Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

Έρωτας στα χρόνια των υποχρεώσεων..

Εγώ τον έρωτα δεν τον πολυχονεύω. Μου αρέσει να περνάω το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου αποκηρύσσοντας τον. Ρεαλίστρια. Ξενέρωτη. Παθούσα. Σε αποδιοργανώνει άσχημα. Και η ψυχολογία πάντα εξαρτώμενη. Και γιατί? Γιατί έτσι. Εξαρτώμενη. Σιχαμένη λέξη, ποταπό συναίσθημα. Όλη μέρα κοιτώντας ένα κινητό, έναν υπολογιστή.. Το μυαλό σου ένα χάος. Να προσπαθεί να μπει στο δικό του. Αγωνία. Όπως λέει και το τραγούδι "Νιώθουμε άραγε το ίδιο ή εσύ κάτι πιο λίγο?".. Αηδίες. Κάτι πιο λίγο. Ντάξει τώρα? Άντε σήκω κάνε καμια δουλειά. 

Απάντηση δεν ήθελες? Θέλεις ακόμα. Αυτή που περιμένεις εσυ όμως. Ανάγκη βαθιά να ξέρεις. Και τι απογοήτευση όταν ο άλλος δε λειτουργεί σαν εσένα.. Εσύ θες 300 μηνύματα τη μέρα. Έτσι γιατί είσαι και άνεργη και μπορείς να το κάνεις. Θες και βιντεοκλήσεις. Και κλήσεις πριν πας για ύπνο. Θες να ταλαιπωρείς όλους σου τους φίλους που θέλησαν να βγουν για ένα ποτό μαζί σου σήμερα. Θες να αναστενάζεις και να μιλάς γι'αυτόν και να τα λες ξανά και ξανά γιατί η επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως. Και θες κι άλλα. Θες άμα γίνεται κι άμα δεν ενοχλείς πολύ, να γαντζωθείς πάνω του. Να σκαρφαλώσεις σαν παπαγάλος πάνω στον ώμο του και να μείνεις εκεί. Ψιτ! Ενοχλείς. Δε το έμαθες από μένα αλλά ενοχλείς. Πολύ. 

Εκείνος πάλι είναι νορμάλ. Θέλει και τη δουλίτσα του εκτός από τα σάλια. Θέλει λίγη επικοινωνία και ουσιαστική. Θέλει το χρόνο του και τον χώρο του. Διαφορετικός. Δε σ'άρεσε ε? Κρίμα. Θα'θελες να ήταν σκυλάκι πίσω σου? Όχι μπα. Αλλά και μια επιβεβαίωση... 

Να γι'αυτό δε μ'αρέσουν αυτά τα γλυκούλικα. Γιατί γίνεσαι έτσι αγνώριστος. Και οι φίλοι σου γουρλώνουν τα μάτια και σε κοιτάνε λες κ έχουν μαστουρώσει. Γιατί χάνεσαι και γίνεσαι κάτι άλλο και δε σε θες έτσι αλλά και τι να κάνεις... Άμα ζούσαμε σε μια χώρα με ατέλειωτο αιώνιο καλοκαίρι και ατέλειωτα αιώνια λεφτά, ναι κανένα πρόβλημα. Και να ερωτευτώ και να κλάψω πάνω από το Mojito μου και να αναλύσω πόσο γαϊδούρι είναι που δεν απάντησε στο 5ο σερί μήνυμα που έστειλα και γενικά να λιώσω τη ψυχή μου με την άνεσή μου χωρίς να με νοιάξει το πώς θα πάω στη δουλειά αύριο, το που θα βρω λεφτα για το σουπερ μάρκετ κτλπ. Γιατί έρωτας, νταλκάς και απλήρωτος λογαριασμός ΔΕΗ, δε λέει. 

Ο έρωτας είναι πολυτέλεια. Κάνε μου γραπτή δήλωση ότι με θες σίγουρα και ότι δε θα ταλαιπωρηθούμε με αμφιβολίες και γαντζωμένα παπαγαλάκια και τότε ναι. Να μπλέξουμε και να μπλέξουμε κ άσχημα. Κυνική ξέρω. Άντε ερωτεύσου εσύ όμως στον υπέρτατο βαθμό ενώ σε τρέχουν οι υποχρεώσεις. Δε προλαβαίνω να νοιαστώ γιατί δεν έστειλε, περιμένω στην ουρά του ΙΚΑ.

Γι'αυτό σου λέω... Όσο υπάρχει αυτος ο καταραμένος λογαριασμός της ΔΕΗ στο τραπέζι μου, εγώ αρνούμαι να νοιαστώ γιατί χτες δε τηλεφώνησε. Περάστε στις 32 του μηνός.

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Tube moments..

Mήνες και μήνες πέρασαν και δεν έχω γράψει λέξη... Δεν είναι η έλλειψη έμπνευσης το πρόβλημα πάντα..  Καμιά φορά δε ξέρεις τι να πρωτοπείς.. Να το παίξεις cool κ να συνεχίσεις να λες τι ωραίο το Λονδίνο, η ζωή, τα άστρα... ή να εκθέσεις τα προβλήματά σου κ να περιμένεις συμβουλές που σιγά μην έχει κανείς όρεξη να σου δώσει? Ταλανιζόμουν λοιπόν, γι'αυτό δεν έγραφα. Ωστόσο, πάντα υπήρχε ένα θέμα που ήθελα να θίξω κ να περιγράψω... Απλό είναι, μη φανταστείτε. Ανάλαφρο! Άνοιξη έρχεται, τι στο καλό, στη κατάθλιψη θα πέσουμε?

Το θέμα μου λοιπόν, είναι το μετρό! Πόσο αγαπάω το μετρό! Καθημερινή συνήθεια για τους περισσότερους εδώ πάνω (καμιά φορά κ για μένα). Ωστόσο την αγαπώ τόσο πολύ αυτή τη συνήθεια. Kαι την αγαπούσα και πριν να μετακομίσω Λονδίνο και τώρα. Θα μου πεις, τι το ωραίο βρίσκεις σε αυτό το ανηλεές πάστωμα, όταν βιάζεσαι να πας στη δουλειά σου κ έχεις τη κάθε μάνα με τα 27 καρότσια  να σου κλείνει το δρόμο ή τη κάθε αργόσχολη που κρατώντας 45 σακούλες σχολιάζει νωχελικά στη διπλανή της ότι δε βρήκε το παπούτσι που έψαχνε, κλείνοντας το δρόμο σε όποιον καημένο προσπαθεί να τρέξει να προλάβει καμιά τράπεζα στο μισάωρο διάλειμμα που έχει από τη δουλειά του; Όχι εντάξει, όπως κάθε μεγάλη αγάπη, έτσι κ αυτή απαιτεί κατανόηση.

Αυτό που λατρεύω στο μετρό είναι η ανομοιογένεια των όσων το χρησιμοποιούν. Τι άλλο κοινό μπορεί να έχει ένα καλοντυμένο στέλεχος εταιρείας με το ακριβό του κουστούμι κ το καλογυαλισμένο του σκαρπίνι, με μια Ινδή κοπελίτσα που φοράει τεράστια φουξ ακουστικά στα αυτιά της, στέλνοντας μανιωδώς μηνύματα στο blackberry της ρουθουνίζοντας συγχυσμένη όταν κόβεται το σήμα μπαίνοντας στον υπόγειο? Ή ένας μαυρούλης με baby face και τη γνωστή total black στολή του σερβιτόρου με μια κυρία των σαλονιών που φοράει γούνα και δολοφονικά τακούνια των 500 λιρών?
Λατρεύω τις αντιθέσεις. Ειδικά όταν τις βλέπω να κάθονται παρατεταγμένες στις βρώμικες θέσεις του μετρό, τη μία δίπλα στην άλλη και να προσφέρονται για διάφορες κριτικές κ συγκρίσεις στο μυαλό μου... Περνάω ωραία στο μετρό. Κι ας κάθομαι μισή ώρα όρθια γιατί λυπάμαι τους ηλικιωμένους κ τα παιδάκια (δε σηκώνεται κανείς άλλος, καμία ευγένεια σε αυτή τη χώρα πια). Κι ας μου χώνουν όλοι μέσα στη μούρη την Evening Standard παρά το αδιαχώρητο που γίνεται μεταξύ 4 και 7 το απόγευμα. Μήπως κ αυτό κάτι δε λέει για τη παιδεία κ τη προσωπικότητά τους? Όλα λένε. Και το ότι τρέχουν να προλάβουν να κάτσουν όπως όπως ενώ στην επόμενη στάση κατεβαίνουν, και το ότι απλώνονται κ αυτοί κ οι σακούλες τους λες κ κανείς άλλος δεν προσπαθεί να βολευτεί εκεί δίπλα και το ότι μαζεύουν ή δε μαζεύουν τα πόδια τους για να περάσει κάποιος κ όλα.. Δε ξέρω αν τα παρατηρεί καποιος άλλος όλα αυτά, αλλά εγώ και τα παρατηρώ και φωτογραφία τους βγάζω κάτι περίεργους τυπάκους..

Μα πώς γίνεται να μη το αγαπήσεις το μετρό? Σε "αναγκάζει" να μοιραστείς κάποια λεπτά με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους... Ίσως το "αναγκάζει" να μην είναι η σωστή λέξη. Για μένα δεν είναι. Για μένα είναι σωστή η φράση "σου δινει την ευκαιρία". Κι αφού μου τη δίνει, την αρπάζω κ την αξιοποιώ για να δώσω τροφή για σκέψη στο μυαλουδάκι μου όση ώρα στηρίζομαι στο ένα πόδι για να χωρέσει τις βαλίτσες του ο καημενούλης ο Ιταλός από δίπλα που αγχωμένος κοιτάει το ρολόι του να δει αν θα προλάβει τη πτήση του για Ρώμη. Καλό ταξίδι να έχεις φίλε μου, κ άλλη φορά, να ξέρεις πως η ροζ κάλτσα με το κόκκινο σταράκι δε πάει. Μια φιλική συμβουλή δίνω.

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Always in love with London...

Μουσικούλα και πάμε να γράψουμε λίγα λόγια για το πρόσφατο ταξίδι μου στο Λονδίνο..

Νόμιζα ότι μένοντας μόλις 20 λεπτά μακριά από το Λονδίνο θα το επισκέπτομαι τουλάχιστον κάθε σαββατοκύριακο! Το έλεγα και το πίστευα είναι η αλήθεια αλλά μόλις αρχίσεις να μπλέκεις με δουλειές και δημόσιες υπηρεσίες (νιώθω την ανάγκη σε αυτό το σημείο να δηλώσω δημόσια ότι μισώ όσο δε πάει τη Royal Mail) τότε αρχίζεις να το αναβάλλεις ξανά και ξανά. Μετά από 1,5 μήνα σχεδόν στην μητέρα Αγγλία λοιπόν, δημιούργησα λίγο χρόνο για να πάω μια βόλτα στη πόλη που αγαπώ να αγαπώ τόσο πολύ! Λονδίνο λοιπόν...

Προσωπικά, γουστάρω τόσο πολύ αυτή τη πόλη που και μια απλή βόλτα στο κέντρο της για μένα αποτελεί εμπειρία. Τόσα πράγματα να δεις, τόσος κόσμος να παρατηρήσεις, να χαθείς ανάμεσά του και να γίνεις ένας ακόμα κανείς. Θα μου πεις, λίγο πολύ αυτό συμβαίνει με όλες τις μεγαλουπόλεις, δε θα διαφωνήσω, απλά μ'αρέσει να το νιώθω περισσότερο στο Λονδίνο παρά στη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα ας πούμε. Λονδίνο. Η πόλη των έντονων αντιθέσεων.. Πολυπολιτισμική ως εκεί που δε πάει, από δρόμο σε δρόμο αλλάζει τόσα πολλά πρόσωπα και όμως , παρ'όλα αυτά καταφέρνει να διατηρεί τη δική της ταυτότητα. Άμα είσαι και λάτρης της φωτογραφίας όπως εγώ, τότε έχεις άπειρα πράγματα να κάνεις και να δεις. Την πρώτη φορά που το επισκέφτηκα πριν 2 χρόνια, γυρνώντας πίσω στην Ελλάδα συνειδητοποίησα ότι λίγο πολύ το είχα δει όλο μέσα από τον φωτογραφικό μου φακό. Ελάχιστες φορές σταμάτησα να θαυμάσω έστω και για λίγα δευτερόλεπτα αυτό που είχα απέναντί μου. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι την επόμενη φορά θα χρησιμοποιήσω ελάχιστα τη φωτογραφική μου και περισσότερα τη μνήμη μου και τα μάτια μου.

Το δεύτερο ταξίδι ήρθε πριν 11 μήνες. Γενάρης του 2012. Φυσικά και δεν τήρησα την υπόσχεσή μου. Ήταν αδύνατον άλλωστε. Τόσα πολλά πράγματα, πρόσωπα, δρόμοι και μνημεία που "έπρεπε οπωσδήποτε"  να αποτυπώσω σε ψηφιακή μορφή. Στιγμές.. Όλες μέσα σε άπειρες φωτογραφίες.. Μόνο που αυτή τη φορά χρησιμοποίησα και τα μάτια μου, έδωσα στο εκάστοτε αξιοθέατο το χρόνο που του έπρεπε θαυμάζοντάς το και σε real χρόνο.

Αυτή τη φορά λοιπόν, πήγα λίγο πιο άνετη αφού όλα τα "βασικά" μέρη τα είχα επισκεφθεί. Αυτή τη φορά πήγα να δω φίλους. Ψέματα, για το Λονδίνο πήγα πάλι αλλά είδα και φίλους! :) Άλλωστε είναι μαγεία το Λονδίνο στολισμένο αυτή την εποχή!!

Oxford Street!

Από τη πρώτη φορά που ήρθα ήθελα απεγνωσμένα να επισκεφτώ το Camden. Δε τα κατάφερα ούτε τότε ούτε την επόμενη φορά. Αυτή τη φορά ήμουνα αποφασισμένη. Θα πήγαινα πάση θυσία. Ευτυχώς 2 φίλοι το είχαν και αυτοί στο πρόγραμμα και έτσι, πήρα τη φωτογραφική μου (δεν κόβονται οι συνήθειες) και έτρεξα!! Σε όσους δεν έχουν πάει το συνιστώ ανεπιφύλακτα! Ένας δρόμος τεράστιος με άπειρα πολύχρωμα μαγαζιά, με ευρηματικές ταμπέλες που διαφημίζουν τη πραμάτεια των καταστημάτων με τον καλύτερο τρόπο, πάγκοι που πουλάνε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς και κόσμος. Κόσμος άπειρος που ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα μαζευόταν σε ένα μέρος ταυτόχρονα. Ίσως έφταιγε που ήταν και Κυριακή. Αυτός ο μεγάλος δρόμος λοιπόν οδηγούσε στους παλιούς σταύλους του Λονδίνου που πλέον έχουν μεταμορφωθεί σε μια τεράστια σκεπαστή αγορά με εκατοντάδες μικρά μικρά μαγαζάκια που πουλάνε από κοσμήματα και vintage ρούχα μέχρι την τρέλα του εκάστοτε καλλιτέχνη που μπορεί να δει ένα απλό μπουκάλι ουίσκι ως ένα τασάκι ή ένα ρολόι τοίχου. Με την κατάλληλη επεξεργασία πάντα. Παλιά ρούχα περασμένων δεκαετιών που είναι προς πώληση για τους νοσταλγούς περασμένων εποχών, συλλεκτικά παπούτσια, παλιές βαλίτσες, παλιά παιχνίδια που μου θύμισαν πολύ τα παιδικά μου χρόνια και άλλα πολλά άπειρα πράγματα που αξίζει να τα δει κάποιος από κοντά. Μείναμε εκεί κάπου 3-4 ώρες και πάλι δε μπορέσαμε να τα γυρίσουμε όλα. Θες μέρες για να κάνεις κάτι τέτοιο! Φάγαμε από κάτι πάγκους και αυτοσχέδιες καντίνες που έχουν γλυκά και φαγητά από σχεδόν όλα τα μέρη του κόσμου και μπλεχτήκαμε με κόσμο προερχόμενο από πολλές πλευρές αυτού του πλανήτη με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 


Camden Town!!

Τις υπόλοιπες μέρες μου τις ξόδεψα σε διάφορες γωνιές αυτής της πόλης, όπως στην περιοχή Knightsbridge και φυσικά στα Harrods, που έναν καφέ και ένα τοστ σε κάποια διπλανή καφετέρια τον πληρώσαμε όσα παίρνω εγώ για μια μέρα δουλειάς. σε ένα πανέμορφο ιταλικό εστιατόριο κάπου σε κάποια στροφή της Regent Street, καθώς και σε μια συναυλία του Γ.Πλούταρχου που έτυχε να έχει εκείνη τη μέρα κάπου στο βόρειο Λονδίνο. Κάποιες ώρες που ήμουνα μόνη μου έπαιρνα απλά το metro και πήγαινα σε όσα μέρη ήθελα να ξαναδώ. Picadilly Circus, με τον άπειρο κόσμο και την τεράστια γιγαντοοθόνη, προχώρησα στη Regent Street και φυσικά έστριψα και για Carnaby Street! Στο Soho δε πρόλαβα να πάω γιατί εντωμεταξύ ο κολλητός μου είχε τελειώσει τις δουλειές του και γύρισα πίσω στο metro για να συνεχίσω για Covent Garden. Καφές, γλυκό, κάποιες βόλτες στους υπαίθριους πάγκους που ήταν στημένοι εκεί, μια στάση σε ένα από τα πολλά Mac Stores (εννοείται πως τα ήθελα όλα από εκεί μέσα..) και πίσω στη μισητή μου Paddington (είναι αυτή που με παίρνει πάντα μακριά από το Λονδίνο) για να με φέρει πίσω στο Reading.

Γενικά το Λονδίνο θέλει άπειρες ώρες για να το περιγράψει κανείς, και αν κάποιος από σας έχει σκοπό κάποια στιγμή ένα ταξιδάκι προς τα εκεί, προτείνω να το πραγματοποιήσετε άμεσα!Κάποιες εταιρείες έχουν πολύ φτηνά εισιτήρια αν τα κλείσετε εγκαίρως! Αξίζει τόσο πολύ αυτή η πόλη και την ταλαιπωρία - ασφυξία του metro και τις άπειρες ώρες που χρειάζονται για να περπατάς. Μη το καθυστερείτε λοιπόν!! Λονδίνο αμέσως!!

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

An old love..

Πόσο αγαπώ να λιώνω με τις ώρες βλέποντας ξένες σειρές.... Άπειρα ίσως. Η αλήθεια είναι πως τελευταία το είχα παραμελήσει αρκετά, μιας και είχα ένα σωρό άλλα πράγματα να κάνω και κυρίως γιατί ήταν καλοκαίρι. Δε ξέρω γιατί, αλλά μισώ να μένω μέσα στο σπίτι το καλοκαίρι μετά τις 10 το βράδυ. Δε ξέρω από πού πηγάζει αυτό, απλά το μισώ. Είμαι ικανή να βγω με τον οποιονδήποτε, να κάνω το οτιδήποτε, να πάω οπουδήποτε παρά να κάτσω στους τέσσερις τοίχους. Και μόνο η ιδέα ότι όλοι είναι έξω και γελάνε και περνάνε καλά και πίνουν και φτιάχνουν αναμνήσεις... με σκοτώνει. Θέλω να ξεχυθώ στους δρόμους.

 Έτσι λοιπόν,ούτε ταινίες είδα, ούτε σειρές, ούτε τίποτα. Τώρα όμως που χειμώνιασε και που λίγο πολύ δεν έχω και καμιά σοβαρή δουλειά να κάνω τις περισσότερες μέρες, θυμήθηκα το παλιό μου χόμπι (δεν είναι χόμπι αλλά κάπως πρέπει να το ονοματίσω). Δηλώνω πιστή και αιώνια θαυμάστρια του Dexter, παλιά φανατική των X-Files και για πάντα πιστή στον Dr House καθώς επίσης και στον Grissom (C.S.I. Las Vegas). Αλλά όλα αυτά τελείωσαν ή τελειώνουν και αν και δε βρήκα κάτι αντίστοιχης τελειότητας όπως τα παραπάνω, ανακάλυψα δυο άλλες σειρές. Εντάξει, η κολλητή μου της ανακάλυψε αλλά δεν έχει και πολύ σημασία. 

Η πρώτη είναι το Homeland και η άλλη είναι το The Revenge. Με το Homeland όσοι το έχουν δει δηλώνουν ξετρελαμένοι είναι η αλήθεια, αλλά επειδή έχω δει κάτι παραπάνω από άπειρες ταινίες με θέμα το Ιράκ και τους στρατιώτες εκεί και διάφορες ιστορίες ηρωισμού και αγάπης κ μπλα μπλα μπλα δε το πολυαγάπησα. Έχει δυνατή πλοκή βέβαια αλλά το main background δε με ενθουσιάζει. Το βλέπω παρ'όλα αυτά. Μεγάλη αγάπη και για τον Damian Lewis οπότε όλα καλά. Η επόμενη λοιπόν είναι το Revenge όπως είπα. Οk δεν είναι σειρά που αξίζει να γράψεις άρθρο γι'αυτήν αλλά μ'αρεσε τόσο πολύ. Ιστορίες και προβλήματα πλουσίων δοσμένα από ένα άλλο πρίσμα, κοπελίτσα που της διέλυσαν τη ζωή κάποιοι πλούσιοι και μεγαλώνοντας θέλει να πάρει το αίμα της πίσω. Χιλιοειπωμένο και αυτό βέβαια, αλλά είναι μια όμορφη ανάλαφρη σειρά να περνάς την ώρα σου. Και σε κρατάει. Πολύ βασικό για μένα. Μου έλειψαν τρομερά εκείνες οι νύχτες που κατέληγαν σε πρωινά, τότε που έβλεπα 6-7 επεισόδια Dexter στη σειρά και γυρνούσα τη πλάτη μου κ έβλεπα τον ήλιο να λάμπει, τα πουλάκια να κελαηδάνε, ο κόσμος να πηγαίνει στις δουλειές του... Μα ήταν 2 το πρωί όταν έβαλα τη σειρά, πότε πήγε 10? Τα λατρεύω τέτοια άσκοπα ξενύχτια...

Δεν έχω κλείσιμο γι'αυτό το post. Απλά μια πρόταση, βρείτε κι εσείς αγαπημένες σειρές και λιώστε. Με τον βαρύ χειμώνα που βλέπω να έρχεται, είναι το πιο διασκεδαστικό και ανέξοδο πράγμα που μπορεί να μας ψυχαγωγήσει. 


Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Φίλων παρόντων και απόντων μεμνήσθαι..

Πόσο όμορφο είναι να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπάνε.. Πόσο γεμάτο σε κάνει να αισθάνεσαι και πόσο τυχερό? Φυσικά οι περισσότεροι από μας έχουμε την οικογένειά μας και τους πολύ στενούς συγγενείς μας, που μας σκέφτονται πάντα και μας νοιάζονται. Πολλές φορές τους θεωρούμε δεδομένους βέβαια και αν και αυτό τείνει να θεωρείτε κακό, εγώ το θεωρώ καλό! Σαν άνθρωπος, έχω ανάγκη να θεωρώ δεδομένους τους συγγενείς μου και την αγάπη τους. Να μη χρειάζεται να την κερδίζω ξανά και ξανά. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι κάνω κατάχρηση.

Αυτούς τους ανθρώπους όμως που ποτέ δε μπορούμε να θεωρήσουμε δεδομένους, είναι οι φίλοι. Και για μένα αποτελούν ξεχωριστό και τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μου. Αποτελούν έναν πολύ βασικό πυλώνα της ζωής μου και τους λατρεύω πραγματικά. Σήμερα η μέρα μου δεν ήταν και τόσο καλή για διάφορους λόγους. Και σαν μια μυστική συνεννόηση να υπήρχε και έπαιρνα από όλους θετικά συναισθήματα. Φίλοι που πέρασα πάρα πολλά βράδια μου μαζί τους αυτό το καλοκαίρι έχουν χαθεί από τη ζωή μου μετά τον ερχομό μου στην Αγγλία. Δεν είναι ότι δε το περίμενα, αλλά μια κάποια επαφή ήλπιζα πως θα είχαν και αυτοί την ανάγκη να την κρατήσουν. Δεν έγινε. 


Ωστόσο, μια φίλη μου παλιά, που γνωριζόμαστε πάνω από 12 χρόνια και που το διάστημα που κάναμε κάποια στιγμή κολλητή παρέα στο Λύκειο δε ξεπέρασε τον 1 χρόνο και που αυτό το καλοκαίρι βγήκαμε κάποιες φορές, μου μίλησε σήμερα και μου έδειξε το πραγματικό της ενδιαφέρον και την αγάπη της με το καλύτερο τρόπο. Είναι απλά ένα μικρό συμβάν, μια σύντομη σχετικά συνομιλία λίγο πριν πέσει για ύπνο. Σε άλλη φάση της ζωής μου μπορεί απλά να το προσπερνούσα, όμως όταν είσαι κάπου μόνος σου, σε ένα ακόμα ξεκίνημα της ζωής σου, όλα τα μετράς πολύ διαφορετικά. Και χαίρεσαι όταν βλέπεις και άλλους να σκέφτονται το ίδιο. 


Σε σένα Νενάκι μου λοιπόν, που ξέρω ότι είναι πολύ πιθανό να μη διαβάσεις ποτέ αυτό το post, έχω να πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ", όσο μελό και αν ακούγεται. Γιατί έχεις την έννοια μου και θες για μένα το καλύτερο. Γιατί δε με ξέχασες. Και γιατί μου είπες πως για ό,τι σε χρειαστώ θα είσαι εκεί. Και μου φτάνει. Ντράπηκα να στο πω πριν σε καληνυχτίσω. Θα το κάνω την επόμενη φορά.


Να τους προσέχετε τους φίλους σας. Τους πραγματικούς. Γιατί από τους άλλους...γεμίσαμε!!

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Smell it, feel it, sense it ..

Mυρωδιές! Το αγαπημένο μου. 

Το έχω πει εκατομμύρια φορές ότι λατρεύω τις αναμνήσεις. Όχι μόνο τις δικές μου, αλλά και ο,τιδήποτε μπορεί να μου δημιουργήσει εικόνες από αναμνήσεις άλλων που τις μοιράστηκαν μαζί μου. Γι'αυτό και το πάθος μου με τα παλιά πράγματα. Βάλε με σε παλιατζίδικο, δώσε μου μια φωτογραφική μηχανή και ξέχασέ με εκεί μέσα. Θα δημιουργήσω εικόνες,ιστορίες για ανθρώπους άλλους, μιας άλλης εποχής που ίσως αυτά τα αντικείμενα εκεί μέσα να τα έχουν αγγίξει, να τα έχουν αγοράσει με μεγάλη χαρά, να έχουν ζήσει μια ζωή με αυτά τα αντικείμενα στο backround και οτιδήποτε παρόμοιο. Ιστορίες και εικόνες τόσο δυνατές που στο τέλος δε θα μπορώ να ξεχωρίσω αν τις έχω ζήσει ή αν τις έχω φανταστεί.

Αυτό όμως που σου φέρνει τις αναμνήσεις πίσω στο μυαλό με ταχύτητα εκνευριστικά γρήγορη, δεν είναι άλλο από μια μυρωδιά. Περνάς έξω από ένα φούρνο και απλά το μυαλό σου πλημμυρίζει με εικόνες και αναμνήσεις μιας ξεχασμένης παιδικής ηλικίας, κάπου εκεί στη γειτονιά, απέναντι από το σχολείο.. Και μετά.. αλυσίδα! Άλλη ανάμνηση. Σχολείο.. Φίλοι,παιχνίδια,γέλια, ανεμελιά, εκείνος ο παιδικός έρωτας.. Και μετά.. πού να είναι αυτός ο έρωτας? Τον είδα κάπου τις προάλλες.. καθώς έπινα το ποτό μου με δυο φίλους. Τι να κάνουν εκείνοι οι φίλοι μου τώρα? Μέρες έχω να τους μιλήσω. Ώπα, για το κουλούρι λέγαμε. 

Πόση δύναμη έχουν λοιπόν κάποιες μυρωδιές. Η πιο "ενοχλητικά" αγαπημένη μυρωδιά για μένα είναι αυτή του καμένου ξύλου, από κάποιες ξυλόσομπες (που έχουν αρχίσει να γίνονται της μόδας και πάλι) σε κάποιες γειτονιές. Μου φέρνουν στο μυαλό πάντα το ίδιο σκηνικό. Εμένα,στο χωριό μου, να περπατάω τον δρόμο από το μαγαζί στο σπίτι, με μια σακούλα ψώνια στο χέρι,απόγευμα, ο ήλιος σχεδόν έχει πέσει,με τη γιαγιά μου να με περιμένει να μου κάνει φαγητό πριν βγω για βραδινό παιχνίδι. Ρομίνα ετών 10. Πάντα η ίδια εικόνα. Πάντα. Και μετά η αλυσίδα με οδηγεί κρίκο κρίκο σε άλλες αναμνήσεις και πάλι από το χωριό μου, νοσταλγικές και όμορφες. Νομίζω ότι τότε δεν αντιλαμβανόμουν το πόσο ήρεμη κ ευτυχισμένη ήμουνα. Τώρα το βλέπω. Το μυρίζω όποτε έρχεται και με κυκλώνει αυτή η μυρωδιά. Όπως έρχεται και ο ενοχλητικός αυτός πόνος, επειδή τίποτα από αυτά ούτε υπάρχει, ούτε μπορεί να επαναληφθεί. 

Δε ξέρω προς τι τόσο και τέτοιο πάθος με τα παλιά πράγματα. Μεγάλη λατρεία και τα εγκαταλελειμένα σπίτια, αλλά αυτό θα το θίξω σε άλλο post. Κρύβουν τόση ζωή και τόση ιστορία μέσα τους. Κάποτε όλα ήταν καινούργια, γυάλιζαν, κοσμούσαν κάποιο χώρο ή χρησίμευαν σε κάτι. Λόγια έχουν ειπωθεί γύρω από αυτά τα αντικείμενα και μέσα σε αυτά τα σπίτια.. 

Τέλος πάντων, το κείμενο αναφέρεται στις μυρωδιές. Όπως είπα οι μυρωδιές έρχονται με απίστευτη ταχύτητα, σε παίρνουν από το χέρι και σε πάνε κάπου αλλού. Μπορεί εσύ να μη θες να πας, να μην είσαι έτοιμος. Δε ρωτάνε. Κάνουν τη δουλειά τους και φεύγουν. Σε μελαγχολούν και σε αφήνουν να το αντιμετωπίσεις μόνος σου. Τις αγαπώ και αυτές εξίσου πολύ λοιπόν. Όπως και τα μικρά τους ταξιδάκια. Άσχημα ή ευχάριστα. Στην τελική, δε σου αξίζει να ζήσεις το μέλλον σου άμα έχεις ξεχάσει κιόλας το παρελθόν σου.