Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Tube moments..

Mήνες και μήνες πέρασαν και δεν έχω γράψει λέξη... Δεν είναι η έλλειψη έμπνευσης το πρόβλημα πάντα..  Καμιά φορά δε ξέρεις τι να πρωτοπείς.. Να το παίξεις cool κ να συνεχίσεις να λες τι ωραίο το Λονδίνο, η ζωή, τα άστρα... ή να εκθέσεις τα προβλήματά σου κ να περιμένεις συμβουλές που σιγά μην έχει κανείς όρεξη να σου δώσει? Ταλανιζόμουν λοιπόν, γι'αυτό δεν έγραφα. Ωστόσο, πάντα υπήρχε ένα θέμα που ήθελα να θίξω κ να περιγράψω... Απλό είναι, μη φανταστείτε. Ανάλαφρο! Άνοιξη έρχεται, τι στο καλό, στη κατάθλιψη θα πέσουμε?

Το θέμα μου λοιπόν, είναι το μετρό! Πόσο αγαπάω το μετρό! Καθημερινή συνήθεια για τους περισσότερους εδώ πάνω (καμιά φορά κ για μένα). Ωστόσο την αγαπώ τόσο πολύ αυτή τη συνήθεια. Kαι την αγαπούσα και πριν να μετακομίσω Λονδίνο και τώρα. Θα μου πεις, τι το ωραίο βρίσκεις σε αυτό το ανηλεές πάστωμα, όταν βιάζεσαι να πας στη δουλειά σου κ έχεις τη κάθε μάνα με τα 27 καρότσια  να σου κλείνει το δρόμο ή τη κάθε αργόσχολη που κρατώντας 45 σακούλες σχολιάζει νωχελικά στη διπλανή της ότι δε βρήκε το παπούτσι που έψαχνε, κλείνοντας το δρόμο σε όποιον καημένο προσπαθεί να τρέξει να προλάβει καμιά τράπεζα στο μισάωρο διάλειμμα που έχει από τη δουλειά του; Όχι εντάξει, όπως κάθε μεγάλη αγάπη, έτσι κ αυτή απαιτεί κατανόηση.

Αυτό που λατρεύω στο μετρό είναι η ανομοιογένεια των όσων το χρησιμοποιούν. Τι άλλο κοινό μπορεί να έχει ένα καλοντυμένο στέλεχος εταιρείας με το ακριβό του κουστούμι κ το καλογυαλισμένο του σκαρπίνι, με μια Ινδή κοπελίτσα που φοράει τεράστια φουξ ακουστικά στα αυτιά της, στέλνοντας μανιωδώς μηνύματα στο blackberry της ρουθουνίζοντας συγχυσμένη όταν κόβεται το σήμα μπαίνοντας στον υπόγειο? Ή ένας μαυρούλης με baby face και τη γνωστή total black στολή του σερβιτόρου με μια κυρία των σαλονιών που φοράει γούνα και δολοφονικά τακούνια των 500 λιρών?
Λατρεύω τις αντιθέσεις. Ειδικά όταν τις βλέπω να κάθονται παρατεταγμένες στις βρώμικες θέσεις του μετρό, τη μία δίπλα στην άλλη και να προσφέρονται για διάφορες κριτικές κ συγκρίσεις στο μυαλό μου... Περνάω ωραία στο μετρό. Κι ας κάθομαι μισή ώρα όρθια γιατί λυπάμαι τους ηλικιωμένους κ τα παιδάκια (δε σηκώνεται κανείς άλλος, καμία ευγένεια σε αυτή τη χώρα πια). Κι ας μου χώνουν όλοι μέσα στη μούρη την Evening Standard παρά το αδιαχώρητο που γίνεται μεταξύ 4 και 7 το απόγευμα. Μήπως κ αυτό κάτι δε λέει για τη παιδεία κ τη προσωπικότητά τους? Όλα λένε. Και το ότι τρέχουν να προλάβουν να κάτσουν όπως όπως ενώ στην επόμενη στάση κατεβαίνουν, και το ότι απλώνονται κ αυτοί κ οι σακούλες τους λες κ κανείς άλλος δεν προσπαθεί να βολευτεί εκεί δίπλα και το ότι μαζεύουν ή δε μαζεύουν τα πόδια τους για να περάσει κάποιος κ όλα.. Δε ξέρω αν τα παρατηρεί καποιος άλλος όλα αυτά, αλλά εγώ και τα παρατηρώ και φωτογραφία τους βγάζω κάτι περίεργους τυπάκους..

Μα πώς γίνεται να μη το αγαπήσεις το μετρό? Σε "αναγκάζει" να μοιραστείς κάποια λεπτά με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους... Ίσως το "αναγκάζει" να μην είναι η σωστή λέξη. Για μένα δεν είναι. Για μένα είναι σωστή η φράση "σου δινει την ευκαιρία". Κι αφού μου τη δίνει, την αρπάζω κ την αξιοποιώ για να δώσω τροφή για σκέψη στο μυαλουδάκι μου όση ώρα στηρίζομαι στο ένα πόδι για να χωρέσει τις βαλίτσες του ο καημενούλης ο Ιταλός από δίπλα που αγχωμένος κοιτάει το ρολόι του να δει αν θα προλάβει τη πτήση του για Ρώμη. Καλό ταξίδι να έχεις φίλε μου, κ άλλη φορά, να ξέρεις πως η ροζ κάλτσα με το κόκκινο σταράκι δε πάει. Μια φιλική συμβουλή δίνω.