Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Όλα είναι αλλού κι όλα για λίγο όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ.

  Μεγαλύτερη ευτυχία από το να πηγαίνεις σε live ενός από τους πιο αγαπημένους σου καλλιτέχνες υπάρχει? Ίσως τα παιδιά να είναι μεγαλύτερη ευτυχία αλλά επειδή προσωρινά για μένα κάτι τέτοιο είναι κάτι παραπάνω από μακρινό...ας αρκεστώ στο live του Ιωαννίδη.

  Χτες λοιπόν, επιτέλους μπόρεσα να ακούσω από κοντά πολλά από τα τραγούδια που άκουγα πολλά βράδια μόνη μου στο σπίτι ή στο mp3 τις άπειρες ώρες που έχω περάσει στη ζωή μου μέσα σε λεωφορεία και τρένα. Αλκίνοος Ιωαννίδης live λοιπόν και η χαρά μου όλη τη βδομάδα ήταν απερίγραπτη. Βέβαια, το να βρεις κάποιον πρόθυμο να σε ακολουθήσει σε ένα τέτοιο Live ήταν περισσότερο δύσκολο από όσο πίστευα. Γιατί δε λένε απλά ότι δε γουστάρουν εντεχνίλα παρά ψάχνουν χίλιες δυο άκυρες δικαιολογίες για να μην έρθουν? Και σου χαλάνε και τα σχέδια τελευταία στιγμή. Φλέρταραν έντονα με τη πιθανότητα να τους μισώ για πάντα αν δεν έβρισκα κάποιον να πάω εντέλει, αλλά τη γλίτωσαν με μια απλή απαξίωση... Να'ναι καλά μια παλιά συμμαθήτρια που ήταν ομοιοπαθούσα και αυτή. Την πήρα αγκαζέ και πήγαμε λοιπόν.

  Κόσμος άπειρος και κατά συνέπεια τραγική καθυστέρηση. Είχαμε και μια λιποθυμία. Να ΄ταν λόγο της έντονης επιθυμίας να δει τον Αλκίνοο? Να'ταν τερτίπι για να της βρουν τραπέζι? Η κοπέλα σηκώθηκε βέβαια χωρίς να δείχνει να έχει κάτι σοβαρό. (Τραπέζι δε ξέρω αν βρήκε). Κλεισμένα τραπέζια δόθηκαν αλλού... Σταντάκια μοιράστηκαν σε 3 παρέες... Φωνές,απειλές... 20 λεπτά μέσος όρος αναμονή για να κόψουν εισιτήρια στην είσοδο... Κλασσική ελληνική οργάνωση,τι να λέμε...Εμείς ευτυχώς προνοήσαμε γιατί και πέρσι με το live του Κότσιρα στο ίδιο μαγαζί, τα ίδια είχαν γίνει, οπότε από τις 21:45 ήμασταν βολεμένες στο μπαρ. Ασχολίαστο το ότι ενώ είχα κλείσει 3 μέρες πριν, η δεσποινίδα δεν έβλεπε καμιά κράτηση με το όνομά μου. Στο τέλος μου παραχώρησε τύπου "Είμαι μεγάλη καρδιά" 2 σκαμπό στο μπαρ.

  Με τούτα και με κείνα, Αλκίνοο δεν είδαμε μέχρι τις 23:30. Κι άλλες φωνές κ άλλος κόσμος, ώσπου πήγε 23:45. Μετά από ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και 2 ποτά βγήκε επιτέλους η ορχήστρα μετά του Αλκίνοου, χαμογελαστή και ορεξάτη. Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα live 2,5 ωρών, με ένα 15λεπτο διάλειμμα, εξαιρετικού μουσικού αποτελέσματος και σκηνικής παρουσίας. Είπε -ευτυχώς- όλες τις γνωστές του επιτυχίες. Και το λέω αυτό γιατί τον είχα δει το καλοκαίρι σε μια συναυλία - αφιέρωμα στο Νίκο Γκάτσο με τη Μαρία Φαραντούρη και ενώ ήλπιζα να πει και τίποτα δικό του... στο τέλος έφυγα με μια απογοήτευση. Θα μου πεις, τι δε καταλαβαίνεις από τη πρόταση "Αφιέρωμα στο Νίκο Γκάτσο"? Ε, ήλπιζα η καημένη κι εγώ όπως και πολύς άλλος κόσμος ότι ίσως μας κάνει μια χάρη τόσο δα μικρούλα και μας πει και τίποτις δικό του αλλά μπα... Χτες ευτυχώς όλα πήγαν κατ'ευχήν. Άμα δεν είχα μπροστά μου και ένα σωρό κεφάλια που επειδή δε βρήκαν να κάτσουν κάπου στήθηκαν μπροστά μου με τα παλτό και τις τσάντες στον ώμο, όλα θα ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικά. Ευχαριστήθηκα πολύ και που άκουσα αυτή τη φοβερή χροιά από κοντά και για όλα τα κομμάτια που είπε.

  Κατά τις 2:15 καληνύχτισε και αποχώρησε. Ο κόσμος φυσικά εκλιπαρούσε για λίγο ακόμα όμως αυτό δεν έμεινα να το δω καθώς ο πονοκέφαλος που είχα εκείνη την ώρα ήταν κάτι παραπάνω από αφόρητος,οπότε ευχαριστημένη και ευτυχισμένη,αποχώρησα με λάφυρο πολλές φωτογραφίες και πολλά βίντεο. Από μουσικής άποψης ήταν από τα καλύτερα Live που έχω δει μαζί με ένα live του Θηβαίου στο παλιό κάστρο της Καβάλας. Από άποψη χώρου και κόσμου ήταν ένα από τα χειρότερα. Δυστυχώς ένας Αλκίνοος δε φυτεύει τη παιδεία μέσα μας. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Be polite..