Έχω καιρό να γράψω I know αλλά η εξήγηση είναι απλή.. Πώς να καταθέσεις τις σκέψεις σου και τις ιδέες σου όταν νιώθεις πως έχεις χάσει τον εαυτό σου? Όταν φοβάσαι πως ό,τι κι αν πεις ό,τι κι αν εκφράσεις δε θα είναι δικό σου, δε θα είναι εσύ... Και όταν φοβάσαι πως κάποια μέρα μετά από καιρό θα τα διαβάσεις και πια δε θα βλέπεις τον εαυτό σου μέσα στα γραφόμενα? Η αλήθεια είναι πως δεν είχα σκοπό να το βαρύνω τόσο το post αυτό αλλά ήταν μέρος της δικαιολογίας μου για την μεγάλη απουσία μου.
Ξεκινάω λοιπόν. Αυτό που λατρεύω περισσότερο να κάνω τα βράδια είναι να χάνομαι στους δρόμους του διαδικτύου. Και με αυτό δεν εννοώ ένα ξερό facebook και ένα ρηχό twitter. Εννοώ blogs, sites, άρθρα, χαζά videos στο youtube και οτιδήποτε μπορεί να μου δώσει τροφή για σκέψη. Πρόσφατα λοιπόν, έπεσε το μάτι μου σε μια φώτο που είχα ποστάρει και παλαιότερα εδώ (αν ανατρέξεις θα τη δεις λίγο παρακάτω) όπου ουσιαστικά ρωτάει ένα παιδάκι την γιαγιά του "πού κάνει περισσότερο κρύο" και εκείνη του απαντάει "στη ψυχή του ανθρώπου παιδί μου".. Αν εικόνες σαν κι αυτή δε σε κάνουν να σκέφτεσαι εκατομμύρια πράγματα το λεπτό τότε ποιες είναι? Ελπίζω όχι κάποιες με γυμνούς κώλους ή αγοράκια με ατελείωτους κοιλιακούς... Αν είναι έτσι, μπορείς να σταματήσεις εδώ την ανάγνωση. Τι είναι αλήθεια αυτό που μας κάνει να γινόμαστε ουδέτεροι, να μη μας αγγίζει ό.τι συμβαίνει γύρω μας? Γεννιόμαστε έτσι? Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να είναι με όλους καλός και να θέλει πάντα να βοηθάει και ένας άλλος παραδίπλα να το παρακολουθεί όλο αυτό με ξιπασιά και μίσος? Τι είναι αυτό που παίζει καθοριστικό ρόλο στο χαρακτήρα μας ώστε να γίνουμε είτε έτσι είτε αλλιώς?? Και ποιος βγαίνει κερδισμένος στο τέλος?
Μ'αρέσει να θεωρώ τον εαυτό μου καλό άνθρωπο...μέχρι αηδίας ίσως. Η αλήθεια είναι όμως ότι έχω ακούσει πολλές κριτικές για το άτομό μου που έτειναν μάλλον προς την άλλη μεριά.. Ίσως το ιδιόρρυθμο χιούμορ μου να έχει παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτό... Δε με αφορά οπότε συνεχίζω..
Ούσα λοιπόν από τη πλευρά των καλών μόνο τα θετικά μπορώ να δω. Ψυχική ικανοποίηση, αγαλλίαση κτλ κτλ είναι αρκετά κλισέ αλλά ισχύουν.. Με τρομάζουν οι κακοί άνθρωποι, οι αδιάφοροι.. Αυτοί που δε τους νοιάζει να δουν μέσα στα μάτια σου,μέσα στη ψυχή σου.. Δεν είναι μόνο οι φίλοι και οι συγγενείς αρμόδιοι για κάτι τέτοιο.. Είμαι μόνο εγώ έτσι δηλαδή? Άμα δεις μια γιαγιά, μια γιαγιά κανονική και όχι τσιγγάνα, γύφτισσα ή οτιδήποτε άλλο, μια γιαγιά που θα μπορούσε να είναι δική σου ή δική μου, αν δεις λοιπόν μια τέτοια γιαγιά να πλησιάζει το τραπέζι σου ενώ πίνεις αραχτός τη καφεδάρα σου και λες τα νέα σου με το κολλητάρι και σου τείνει το χέρι της ζητώντας ελεημοσύνη... τι κάνεις? Οι περισσότεροι από μας ή που θα της έδιναν κάνα 20λεπτο για να τη ξεφορτωθούν ή θα συνέχιζαν την κουβέντα τους μέχρι να φύγει.. Μια τέτοια γιαγιούλα μας πλησίασε λοιπόν τις προάλλες, όταν έπινα καφέ με μια φίλη μου κάπου στη παραλία της Σαλονίκης (πάντα όλα τα ψυχοπλακωτικά σε αυτή τη πόλη μου συμβαίνουν) και ευγενικά μας πρότεινε να αγοράσουμε χαρτομάντιλα και να της δώσουμε απλά λίγα ψιλά. Φυσικά και της έδωσα όπως και η φίλη μου, όμως πραγματικά μου ήταν αδύνατο να τη βγάλω από το μυαλό μου για την επόμενη ώρα.. Γιατί να φτάσει ένας άνθρωπος μιας τέτοιας ηλικίας να γυρνάει μέσα στον ήλιο με τα πόδια να ζητιανεύει? Τι στο διάολο έχει πάει λάθος σε αυτή τη κοινωνία? Γιατί δεν είναι σπίτι της με τα εγγόνια της ρε γαμώτο? Ποιος ξέρει τι προβλήματα υγείας μπορεί να έχει και πόσα μπορεί να αποκτήσει ακόμα με αυτό που κάνει.. Και στη τελική... δώστε κάτι ρε παιδιά να πάει σπίτι της μια ώρα αρχύτερα.. πραγματικά δηλαδή πώς σας πάει καρδιά??
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι τελικά, μάλλον απάντηση για το τι καθορίζει τα επίπεδα κακίας του καθενός δεν υπάρχει.. Ίσως κάποια βιώματα, ίσως διδαχές από το σπίτι, ίσως και τίποτα απ'όλα αυτά. Αφού λοιπόν δε μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που είμαστε και που ξέρουμε πολύ καλά πως είμαστε... τότε ας προσπαθούμε τουλάχιστον να διευκολύνουμε τις ζωές των άλλων γύρω μας. Ακόμα κι αν δε το βρίσκουμε αναγκαίο ή δε βρίσκουμε καμιά λογική σε αυτό...
Τα έχω κάνει λίγο κουλουβάχατα i know αλλά πραγματικά έχω τόσα μέσα στο κεφάλι μου και το θέμα αυτό είναι πολύ ευαίσθητο για μένα.... Απλά αυτό. Προσπαθήστε να είστε πιο υποχωρητικοί και πιο βοηθητικοί. Α! Και μη κρίνετε ποτέ τον άλλον. Γιατί κι αυτή η γιαγιάκα, αν είχε επιλογή, θα καθόταν σπίτι της. Απλά μη κρίνετε ποτέ τίποτα και κανέναν γιατί ποτέ δε ξέρετε τι κρύβεται από πίσω. Καληνύχτα σας.
Αυτό το video είναι απλά ένα από τα αγαπημένα μου.. Ακούστε το και... καλά μας όνειρα για ένα καλύτερο κόσμο.
Ξεκινάω λοιπόν. Αυτό που λατρεύω περισσότερο να κάνω τα βράδια είναι να χάνομαι στους δρόμους του διαδικτύου. Και με αυτό δεν εννοώ ένα ξερό facebook και ένα ρηχό twitter. Εννοώ blogs, sites, άρθρα, χαζά videos στο youtube και οτιδήποτε μπορεί να μου δώσει τροφή για σκέψη. Πρόσφατα λοιπόν, έπεσε το μάτι μου σε μια φώτο που είχα ποστάρει και παλαιότερα εδώ (αν ανατρέξεις θα τη δεις λίγο παρακάτω) όπου ουσιαστικά ρωτάει ένα παιδάκι την γιαγιά του "πού κάνει περισσότερο κρύο" και εκείνη του απαντάει "στη ψυχή του ανθρώπου παιδί μου".. Αν εικόνες σαν κι αυτή δε σε κάνουν να σκέφτεσαι εκατομμύρια πράγματα το λεπτό τότε ποιες είναι? Ελπίζω όχι κάποιες με γυμνούς κώλους ή αγοράκια με ατελείωτους κοιλιακούς... Αν είναι έτσι, μπορείς να σταματήσεις εδώ την ανάγνωση. Τι είναι αλήθεια αυτό που μας κάνει να γινόμαστε ουδέτεροι, να μη μας αγγίζει ό.τι συμβαίνει γύρω μας? Γεννιόμαστε έτσι? Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να είναι με όλους καλός και να θέλει πάντα να βοηθάει και ένας άλλος παραδίπλα να το παρακολουθεί όλο αυτό με ξιπασιά και μίσος? Τι είναι αυτό που παίζει καθοριστικό ρόλο στο χαρακτήρα μας ώστε να γίνουμε είτε έτσι είτε αλλιώς?? Και ποιος βγαίνει κερδισμένος στο τέλος?
Μ'αρέσει να θεωρώ τον εαυτό μου καλό άνθρωπο...μέχρι αηδίας ίσως. Η αλήθεια είναι όμως ότι έχω ακούσει πολλές κριτικές για το άτομό μου που έτειναν μάλλον προς την άλλη μεριά.. Ίσως το ιδιόρρυθμο χιούμορ μου να έχει παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτό... Δε με αφορά οπότε συνεχίζω..
Ούσα λοιπόν από τη πλευρά των καλών μόνο τα θετικά μπορώ να δω. Ψυχική ικανοποίηση, αγαλλίαση κτλ κτλ είναι αρκετά κλισέ αλλά ισχύουν.. Με τρομάζουν οι κακοί άνθρωποι, οι αδιάφοροι.. Αυτοί που δε τους νοιάζει να δουν μέσα στα μάτια σου,μέσα στη ψυχή σου.. Δεν είναι μόνο οι φίλοι και οι συγγενείς αρμόδιοι για κάτι τέτοιο.. Είμαι μόνο εγώ έτσι δηλαδή? Άμα δεις μια γιαγιά, μια γιαγιά κανονική και όχι τσιγγάνα, γύφτισσα ή οτιδήποτε άλλο, μια γιαγιά που θα μπορούσε να είναι δική σου ή δική μου, αν δεις λοιπόν μια τέτοια γιαγιά να πλησιάζει το τραπέζι σου ενώ πίνεις αραχτός τη καφεδάρα σου και λες τα νέα σου με το κολλητάρι και σου τείνει το χέρι της ζητώντας ελεημοσύνη... τι κάνεις? Οι περισσότεροι από μας ή που θα της έδιναν κάνα 20λεπτο για να τη ξεφορτωθούν ή θα συνέχιζαν την κουβέντα τους μέχρι να φύγει.. Μια τέτοια γιαγιούλα μας πλησίασε λοιπόν τις προάλλες, όταν έπινα καφέ με μια φίλη μου κάπου στη παραλία της Σαλονίκης (πάντα όλα τα ψυχοπλακωτικά σε αυτή τη πόλη μου συμβαίνουν) και ευγενικά μας πρότεινε να αγοράσουμε χαρτομάντιλα και να της δώσουμε απλά λίγα ψιλά. Φυσικά και της έδωσα όπως και η φίλη μου, όμως πραγματικά μου ήταν αδύνατο να τη βγάλω από το μυαλό μου για την επόμενη ώρα.. Γιατί να φτάσει ένας άνθρωπος μιας τέτοιας ηλικίας να γυρνάει μέσα στον ήλιο με τα πόδια να ζητιανεύει? Τι στο διάολο έχει πάει λάθος σε αυτή τη κοινωνία? Γιατί δεν είναι σπίτι της με τα εγγόνια της ρε γαμώτο? Ποιος ξέρει τι προβλήματα υγείας μπορεί να έχει και πόσα μπορεί να αποκτήσει ακόμα με αυτό που κάνει.. Και στη τελική... δώστε κάτι ρε παιδιά να πάει σπίτι της μια ώρα αρχύτερα.. πραγματικά δηλαδή πώς σας πάει καρδιά??
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι τελικά, μάλλον απάντηση για το τι καθορίζει τα επίπεδα κακίας του καθενός δεν υπάρχει.. Ίσως κάποια βιώματα, ίσως διδαχές από το σπίτι, ίσως και τίποτα απ'όλα αυτά. Αφού λοιπόν δε μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που είμαστε και που ξέρουμε πολύ καλά πως είμαστε... τότε ας προσπαθούμε τουλάχιστον να διευκολύνουμε τις ζωές των άλλων γύρω μας. Ακόμα κι αν δε το βρίσκουμε αναγκαίο ή δε βρίσκουμε καμιά λογική σε αυτό...
Τα έχω κάνει λίγο κουλουβάχατα i know αλλά πραγματικά έχω τόσα μέσα στο κεφάλι μου και το θέμα αυτό είναι πολύ ευαίσθητο για μένα.... Απλά αυτό. Προσπαθήστε να είστε πιο υποχωρητικοί και πιο βοηθητικοί. Α! Και μη κρίνετε ποτέ τον άλλον. Γιατί κι αυτή η γιαγιάκα, αν είχε επιλογή, θα καθόταν σπίτι της. Απλά μη κρίνετε ποτέ τίποτα και κανέναν γιατί ποτέ δε ξέρετε τι κρύβεται από πίσω. Καληνύχτα σας.
Αυτό το video είναι απλά ένα από τα αγαπημένα μου.. Ακούστε το και... καλά μας όνειρα για ένα καλύτερο κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Be polite..