Mυρωδιές! Το αγαπημένο μου.
Το έχω πει εκατομμύρια φορές ότι λατρεύω τις αναμνήσεις. Όχι μόνο τις δικές μου, αλλά και ο,τιδήποτε μπορεί να μου δημιουργήσει εικόνες από αναμνήσεις άλλων που τις μοιράστηκαν μαζί μου. Γι'αυτό και το πάθος μου με τα παλιά πράγματα. Βάλε με σε παλιατζίδικο, δώσε μου μια φωτογραφική μηχανή και ξέχασέ με εκεί μέσα. Θα δημιουργήσω εικόνες,ιστορίες για ανθρώπους άλλους, μιας άλλης εποχής που ίσως αυτά τα αντικείμενα εκεί μέσα να τα έχουν αγγίξει, να τα έχουν αγοράσει με μεγάλη χαρά, να έχουν ζήσει μια ζωή με αυτά τα αντικείμενα στο backround και οτιδήποτε παρόμοιο. Ιστορίες και εικόνες τόσο δυνατές που στο τέλος δε θα μπορώ να ξεχωρίσω αν τις έχω ζήσει ή αν τις έχω φανταστεί.
Αυτό όμως που σου φέρνει τις αναμνήσεις πίσω στο μυαλό με ταχύτητα εκνευριστικά γρήγορη, δεν είναι άλλο από μια μυρωδιά. Περνάς έξω από ένα φούρνο και απλά το μυαλό σου πλημμυρίζει με εικόνες και αναμνήσεις μιας ξεχασμένης παιδικής ηλικίας, κάπου εκεί στη γειτονιά, απέναντι από το σχολείο.. Και μετά.. αλυσίδα! Άλλη ανάμνηση. Σχολείο.. Φίλοι,παιχνίδια,γέλια, ανεμελιά, εκείνος ο παιδικός έρωτας.. Και μετά.. πού να είναι αυτός ο έρωτας? Τον είδα κάπου τις προάλλες.. καθώς έπινα το ποτό μου με δυο φίλους. Τι να κάνουν εκείνοι οι φίλοι μου τώρα? Μέρες έχω να τους μιλήσω. Ώπα, για το κουλούρι λέγαμε.
Πόση δύναμη έχουν λοιπόν κάποιες μυρωδιές. Η πιο "ενοχλητικά" αγαπημένη μυρωδιά για μένα είναι αυτή του καμένου ξύλου, από κάποιες ξυλόσομπες (που έχουν αρχίσει να γίνονται της μόδας και πάλι) σε κάποιες γειτονιές. Μου φέρνουν στο μυαλό πάντα το ίδιο σκηνικό. Εμένα,στο χωριό μου, να περπατάω τον δρόμο από το μαγαζί στο σπίτι, με μια σακούλα ψώνια στο χέρι,απόγευμα, ο ήλιος σχεδόν έχει πέσει,με τη γιαγιά μου να με περιμένει να μου κάνει φαγητό πριν βγω για βραδινό παιχνίδι. Ρομίνα ετών 10. Πάντα η ίδια εικόνα. Πάντα. Και μετά η αλυσίδα με οδηγεί κρίκο κρίκο σε άλλες αναμνήσεις και πάλι από το χωριό μου, νοσταλγικές και όμορφες. Νομίζω ότι τότε δεν αντιλαμβανόμουν το πόσο ήρεμη κ ευτυχισμένη ήμουνα. Τώρα το βλέπω. Το μυρίζω όποτε έρχεται και με κυκλώνει αυτή η μυρωδιά. Όπως έρχεται και ο ενοχλητικός αυτός πόνος, επειδή τίποτα από αυτά ούτε υπάρχει, ούτε μπορεί να επαναληφθεί.
Δε ξέρω προς τι τόσο και τέτοιο πάθος με τα παλιά πράγματα. Μεγάλη λατρεία και τα εγκαταλελειμένα σπίτια, αλλά αυτό θα το θίξω σε άλλο post. Κρύβουν τόση ζωή και τόση ιστορία μέσα τους. Κάποτε όλα ήταν καινούργια, γυάλιζαν, κοσμούσαν κάποιο χώρο ή χρησίμευαν σε κάτι. Λόγια έχουν ειπωθεί γύρω από αυτά τα αντικείμενα και μέσα σε αυτά τα σπίτια..
Τέλος πάντων, το κείμενο αναφέρεται στις μυρωδιές. Όπως είπα οι μυρωδιές έρχονται με απίστευτη ταχύτητα, σε παίρνουν από το χέρι και σε πάνε κάπου αλλού. Μπορεί εσύ να μη θες να πας, να μην είσαι έτοιμος. Δε ρωτάνε. Κάνουν τη δουλειά τους και φεύγουν. Σε μελαγχολούν και σε αφήνουν να το αντιμετωπίσεις μόνος σου. Τις αγαπώ και αυτές εξίσου πολύ λοιπόν. Όπως και τα μικρά τους ταξιδάκια. Άσχημα ή ευχάριστα. Στην τελική, δε σου αξίζει να ζήσεις το μέλλον σου άμα έχεις ξεχάσει κιόλας το παρελθόν σου.
Το έχω πει εκατομμύρια φορές ότι λατρεύω τις αναμνήσεις. Όχι μόνο τις δικές μου, αλλά και ο,τιδήποτε μπορεί να μου δημιουργήσει εικόνες από αναμνήσεις άλλων που τις μοιράστηκαν μαζί μου. Γι'αυτό και το πάθος μου με τα παλιά πράγματα. Βάλε με σε παλιατζίδικο, δώσε μου μια φωτογραφική μηχανή και ξέχασέ με εκεί μέσα. Θα δημιουργήσω εικόνες,ιστορίες για ανθρώπους άλλους, μιας άλλης εποχής που ίσως αυτά τα αντικείμενα εκεί μέσα να τα έχουν αγγίξει, να τα έχουν αγοράσει με μεγάλη χαρά, να έχουν ζήσει μια ζωή με αυτά τα αντικείμενα στο backround και οτιδήποτε παρόμοιο. Ιστορίες και εικόνες τόσο δυνατές που στο τέλος δε θα μπορώ να ξεχωρίσω αν τις έχω ζήσει ή αν τις έχω φανταστεί.
Αυτό όμως που σου φέρνει τις αναμνήσεις πίσω στο μυαλό με ταχύτητα εκνευριστικά γρήγορη, δεν είναι άλλο από μια μυρωδιά. Περνάς έξω από ένα φούρνο και απλά το μυαλό σου πλημμυρίζει με εικόνες και αναμνήσεις μιας ξεχασμένης παιδικής ηλικίας, κάπου εκεί στη γειτονιά, απέναντι από το σχολείο.. Και μετά.. αλυσίδα! Άλλη ανάμνηση. Σχολείο.. Φίλοι,παιχνίδια,γέλια, ανεμελιά, εκείνος ο παιδικός έρωτας.. Και μετά.. πού να είναι αυτός ο έρωτας? Τον είδα κάπου τις προάλλες.. καθώς έπινα το ποτό μου με δυο φίλους. Τι να κάνουν εκείνοι οι φίλοι μου τώρα? Μέρες έχω να τους μιλήσω. Ώπα, για το κουλούρι λέγαμε.
Πόση δύναμη έχουν λοιπόν κάποιες μυρωδιές. Η πιο "ενοχλητικά" αγαπημένη μυρωδιά για μένα είναι αυτή του καμένου ξύλου, από κάποιες ξυλόσομπες (που έχουν αρχίσει να γίνονται της μόδας και πάλι) σε κάποιες γειτονιές. Μου φέρνουν στο μυαλό πάντα το ίδιο σκηνικό. Εμένα,στο χωριό μου, να περπατάω τον δρόμο από το μαγαζί στο σπίτι, με μια σακούλα ψώνια στο χέρι,απόγευμα, ο ήλιος σχεδόν έχει πέσει,με τη γιαγιά μου να με περιμένει να μου κάνει φαγητό πριν βγω για βραδινό παιχνίδι. Ρομίνα ετών 10. Πάντα η ίδια εικόνα. Πάντα. Και μετά η αλυσίδα με οδηγεί κρίκο κρίκο σε άλλες αναμνήσεις και πάλι από το χωριό μου, νοσταλγικές και όμορφες. Νομίζω ότι τότε δεν αντιλαμβανόμουν το πόσο ήρεμη κ ευτυχισμένη ήμουνα. Τώρα το βλέπω. Το μυρίζω όποτε έρχεται και με κυκλώνει αυτή η μυρωδιά. Όπως έρχεται και ο ενοχλητικός αυτός πόνος, επειδή τίποτα από αυτά ούτε υπάρχει, ούτε μπορεί να επαναληφθεί.
Δε ξέρω προς τι τόσο και τέτοιο πάθος με τα παλιά πράγματα. Μεγάλη λατρεία και τα εγκαταλελειμένα σπίτια, αλλά αυτό θα το θίξω σε άλλο post. Κρύβουν τόση ζωή και τόση ιστορία μέσα τους. Κάποτε όλα ήταν καινούργια, γυάλιζαν, κοσμούσαν κάποιο χώρο ή χρησίμευαν σε κάτι. Λόγια έχουν ειπωθεί γύρω από αυτά τα αντικείμενα και μέσα σε αυτά τα σπίτια..
Τέλος πάντων, το κείμενο αναφέρεται στις μυρωδιές. Όπως είπα οι μυρωδιές έρχονται με απίστευτη ταχύτητα, σε παίρνουν από το χέρι και σε πάνε κάπου αλλού. Μπορεί εσύ να μη θες να πας, να μην είσαι έτοιμος. Δε ρωτάνε. Κάνουν τη δουλειά τους και φεύγουν. Σε μελαγχολούν και σε αφήνουν να το αντιμετωπίσεις μόνος σου. Τις αγαπώ και αυτές εξίσου πολύ λοιπόν. Όπως και τα μικρά τους ταξιδάκια. Άσχημα ή ευχάριστα. Στην τελική, δε σου αξίζει να ζήσεις το μέλλον σου άμα έχεις ξεχάσει κιόλας το παρελθόν σου.
Όμορφο ποστ.. Ξέρεις ότι κι εγώ αντίστοιχα αγαπώ τα παλιά αντικείμενα, αλλά και τα σπίτια. Το σπίτι των ονείρων μου είναι ένα από αυτά τα νεοκλασσικά που πραγματικά έχουν ψυχή. Όσο για τις μυρωδίες, είναι γνωστό. Η μυρωδιά είναι το κλειδί της μνήμης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛένε για τους ανθρώπους που αγαπούν το παλιά πράγματα, πως τους λείπει η ασφάλεια. Ίσως συμβαίνει το ίδιο και με μας. Αλλά ακόμη κι αν είναι έτσι, εμένα συνεχίζει να μου αρέσει!